De avatar van student Julio Molina ziet er strak uit: breedgeschouderd en in pak. “Dat pak is omdat ik vorige week een presentatie heb gegeven in Second Life. Een van mijn begeleiders zit namelijk in Hongkong. Alleen de zwarte sportschoenen ogen wat casual, maar hij kon zo snel geen betere vinden.“ Voor Molina is Second Life geen vrijetijdsbesteding, maar de wereld waar zijn afstudeerproject zich afspeelt. De Columbiaan doet de master ‘Operation Management & Logistics’. “Ik was zelfs nog nooit in een virtuele wereld geweest, tot ik een vak kreeg over virtuele teams. Voor dat vak werken studenten uit Hongkong, China, Tilburg en Eindhoven samen aan een opdracht. De docent vroeg een aantal van ons om instrumenten te ontwikkelen, waarmee groepen in virtuele werelden kunnen samenwerken.“ Molina was enthousiast en koos dit onderwerp als af-studeerproject. “Er is allerlei software op de markt voor samenwerken op afstand, maar daarbij speelt de interactie zich af in schermpjes. Mijn begeleider wil graag onderzoeken wat er gebeurt als je de deelnemers in een ruimte zet, al is die dan virtueel. Voelen mensen zich dan meer ‘aanwezig’, hebben ze het gevoel de andere deelnemers daad-werkelijk te ontmoeten? De eerste stap van dat onderzoekproject is het ontwikkelen van de instrumenten.“

Twee klassieke ‘tools’ voor virtuele teams zijn software om gezamenlijk te brainstormen en te stemmen. Molina ontwikkelde voor deze toepassingen een variant in Second Life. De virtuele brainstormsessies spelen zich af in een grote ruimte, waar op een bord de centrale vraag staat. Wie een idee heeft, schrijft dat op een gekleurd blok. De andere avatars kunnen de ideeën lezen, er iets aan toevoegen of ze naar de prullenbak brengen. Aan het eind kan er verderop over de ideeën worden gestemd. Op de grond ligt een soort ruitjespapier met getallen van 1 tot 10. Door positie te kiezen op dat papier, beoordelen de leden van de groep de plannen. Molina heeft de toepassingen getest bij een groep die nog nooit in Second Life was geweest. Zij waren matig enthousiast. Binnenkort test hij met een groep geroutineerde gebruikers. Zijn doel is niet zijn toepassingen te vergelijken met de traditionele software. “Mijn opdracht was een bruikbare toepassing bouwen. Dat is gelukt. Mijn werk kan als basis dienen voor verder onderzoek. Wil je precies weten wat de virtuele ruimte toevoegt, dan kost dat gauw nog twee tot drie jaar onderzoek.“

Tekst: Anouck Vrouwe
Fotomontage: Rien Meulman