Slapeloze nachten

“Dit gaat zo niet werken”, zeg ik hardop tegen mezelf. Zucht. Het bed is te warm, maar zodra ik de dekens van me afsla, krijg ik het koud. Op mijn zij links of rechts, op mijn rug, op mijn buik; in géén van de houdingen vind ik rust. Het voelt alsof ik zo een marathon zou kunnen uitlopen. Ik rol uit bed. Als ervaringsdeskundige weet ik dat het de enige optie is, maar ‘het niet kunnen slapen’ is daarmee tegelijkertijd een feit. Alweer…

Mijn ‘ik kan niet slapen’ ritueel begint met naar de keuken drentelen. In het licht van de geopende koelkast zoek ik naar iets vloeibaars en kouds. Alleen een fles met een restje rosé van mijn verjaardagsfeestje. Ook prima. Ik houd de fles even tegen mijn gloeiende wangen en schenk de fles leeg in één van mijn ‘niet gesneuvelde’ wijnglazen. Ik neem een grote teug en voel de koude vloeistof door mijn slokdarm gaan. De eerste slok is altijd de beste. 

Ik vervolg mijn gedrentel naar het balkon. Door de dunne gordijnen schijnt het flauwe maanlicht vergezeld door het gele licht van enkele lantaarnpalen.

De kou van de tegels op het balkon dringt via mijn voeten langzaam mijn lichaam binnen. Ik haal diep adem en geniet. Een koele bries beweegt zachtjes mijn haren. Nog even en ik zal gaan trillen, klappertanden zelfs. Maar als ik lang genoeg wacht, stopt het trillen vanzelf weer. Dan is het net alsof ik een deel uitmaak van de tegels. En rustiger dan een tegel heb ik me nog nooit gevoeld.

Merel Pit is studente Bouwkunde