Het zijn vervelende beesten, virussen. Dat icoontje midden op mijn scherm zag er wel erg verleidelijk uit. Ik kon me niet inhouden, mijn onderzoekersgeest moest en zou te weten komen wat er zou gebeuren, ook al is het dan weekend. Niks dus. Incubatietijd noemen ze dat geloof ik.

Een uur later sloeg de paniek toe. Maar ik liet me niet uit het veld slaan en samen met mijn sidekick Google (op een andere pc natuurlijk) had ik Virtumundo een paar uur later totaal vermorzeld. Virtumundo had zich ondertussen echter ook aan mijn internetprovider voorgesteld en op maandag laat in de middag werd mijn verbinding ‘abrupt’ verbroken. De semiautomatische telefoon- beantwoorder vertelde me emotieloos dat de knopjesbediener al naar huis was, en die wilde morgenvroeg vast ook eerst even koffie drinken, kortom: ik moest het 24 uur zonder internet stellen.

In quarantaine, terwijl ik Virtumundo al had verslagen. Toen ik klaar was met schelden en tieren viel het me ineens op hoe overzichtelijk mijn boekenkast eigenlijk is. Ik weet precies waar elk boek over gaat, dat kan ik eigenlijk al zien aan de kaft, zelfs al zou ik niet in staat zijn de titel te lezen. Waarschijnlijk zou ik er met mijn ogen dicht nog het juiste boek uit kunnen halen. Achter de boekenkast de tv: slechts 30 zenders. Daarnaast mijn muziekinstrumenten, mijn sportschoenen, mijn bureau – nu niet direct het toonbeeld van overzichtelijkheid, maar ik weet er alles direct terug te vinden. Ineens was er rust.

Het voelde als een soort minivakantie, maar dan gewoon thuis. Ik ben gaan hardlopen, ik heb wat piano gespeeld en toen ik het even niet meer wist, ging ik gewoon tv kijken en ben op de bank in slaap gevallen. Ik weet niet meer waar mijn droom over ging, maar hij was vast heel overzichtelijk.

Monique Hendriks,
studente Technische Informatica