Oerkreet

“Jo! Zoek je iets nieuws?” Zo word ik begroet als ik een winkel binnenstap waar ze volgens mij geen tweedehands kleding verkopen. Ik zoek naar de juiste vorm voor een respons op deze vraag. “Dude, zie je dan niet dat ik de shit gewoon even aan het uitchecken ben ofzo?”, hoor ik mezelf nog net niet zeggen. Uiteindelijk laat ik het maar bij: “Ik kijk gewoon even rond.”

“Hoe laat is het?” Met deze vraag word ik op straat door een onbekende vrouw uit mijn concentratie gehaald. Zoveel is me inmiddels duidelijk; ze heeft me een vraag gesteld. Maar wat vroeg ze dan? In mijn sensorisch geheugen zoek ik naar de woorden “Sorry”, “Mag ik je iets vragen?” en “Weet je misschien...”, maar dat heeft ze niet gezegd. Ik kijk haar verbaasd aan. “Hoe laat is het?”, vraagt ze nogmaals. Geïrriteerd geef ik antwoord.

Thuis aangekomen zie ik dat ik een nietszeggende brief van de Belastingdienst heb ontvangen, met een acceptgiro. Ik moet blijkbaar betalen. Om de oorzaak hiervan te achterhalen, ben ik genoodzaakt de BelastingTelefoon te bellen. Maar aan de andere kant van de lijn begrijpen ze niet waarom ik niet begrijp waar dat bedrag vandaan komt. Ik geef het op. Als ik inlog om de acceptgiro te betalen, zie ik dat dat geen probleem is; mijn lening is verhoogd van 0 naar 800 euro per maand.

Een verrassing van de IB-groep om te vieren dat ik al vijf jaar studeer. Ach, het komt over drie jaar vast weer van pas als ik een enorme boete krijg, omdat ze me niet vertellen dat ik mijn OV na acht jaar moet inleveren. Het mag dan slecht gesteld zijn met het wiskundig inzicht van recente schoolverlaters; onze omgang met de Nederlandse taal is in mijn ervaring al jaren niet best. Ik hoop dat de kwaliteit van het vak Nederlands niet zover is gedaald als die van het vak wiskunde, maar ik ben voor de zekerheid alvast begonnen met het oefenen van mijn oerkreet.

Monique Hendriks is studente Technische Informatica