Mies, Wim en Tim, wie kent ze niet (meer)? Een aantal jaren geleden gebruikte SIRE de dagelijkse avonturen van deze drie personages, die uit een kinderboek leken te zijn gekropen, om de doelgroep een spiegel voor te houden. Mies zit in de tram en wil liever niet opstaan voor oma, Wim is in het park en Wim is stoer omdat hij Els van alles naroept en Tim moet een plas, maar hij kan geen pot vinden omdat hij dronken is, dus plast hij tegen de fiets van Jet. Wie zichzelf herkent in Mies, Wim of Tim, zou zich volgens SIRE moeten realiseren: ‘De maatschappij, dat ben jij!’. Inmiddels is de spiegel geen lachspiegel meer waar getekende jongetjes en meisje overheen schuiven. Nee, we zien echte, volwassen mensen, die telefoongesprekken voeren terwijl ze bij de kassa staan of in een vergadering zitten, die met hun tas in de bus of in het bushokje een extra plaats confisqueren, die in het openbaar hun neus snuiten, voorkruipen in de rij voor het circus, de uitwerpselen van hun hond niet opruimen en afval op straat dumpen. Echte, volwassen mensen zoals u en ik. De kans is dan ook een stuk groter dat u zichzelf herkent in een van deze personages. Maar misschien denkt u wel: “Ik wist helemaal niet dat zulk soort gedrag als asociaal werd ervaren.” Dat kan kloppen. Het gaat hier om onbewust asociaal gedrag. Soms verdwijnt de wereld om je heen gewoon even. Soms heb je even niet in de gaten dat er ook nog andere mensen op aarde zijn. Soms kan je gewoon even niet begrijpen dat de wereld niet alleen om jou draait. Soms denk je gewoon: “De maatschappij, dat ben ik!”. En dan houdt SIRE je een spiegel voor en zegt: “Dat klopt, de maatschappij, dat ben jij”. Misschien wordt het tijd om die spiegel weg te halen, zodat mensen ook eens wat anders kunnen zien dan alleen maar zichzelf. Laten we het individu niet belangrijker maken dan hij is; de maatschappij, dat zijn wij!

Monique Hendriks is studente Technische Informatica