Timmermans heeft er wel eens nachten van wakker gelegen. “Mijn grootste schrikbeeld was altijd dat er honderdvijftig studenten voor een dubbel geboekte collegezaal staan.” Dubbelboekingen hebben wel eens plaatsgevonden, maar er was altijd wel een oplossing. Ook al betekende dat af en toe heel wat puzzelwerk. “Het inroosteren was soms een hels karwei. De spannendste tijd was altijd de eerste week van september. Die is bepalend. Dan komen de eventuele miskleunen eruit”, vertelt Timmermans.

Timmermans werkt sinds 1973 aan de TU/e. Eerst jaren als administratief medewerker bij de centrale studentenadministratie - de voorloper van het huidige Onderwijs en Studenten Service Centrum. In die tijd heeft hij aan de TU/e zijn vrouw Marlies leren kennen, die destijds bij scheikunde werkte. In 1996 kwam het beroep van roostercoördinator bij toeval op zijn pad. “Ik assisteerde bij het opstellen van de roosters voor het onderwijs. Dat kwam er feitelijk op neer dat ik het tikwerk deed. Toen het hoofd van de studentenadministratie wegging, vroegen ze mij de inroostering op te pakken. Maar eigenlijk wist ik er nog weinig vanaf. In het begin was het veel zelf uitzoeken. Ik voelde de druk en besefte dat het een hele verantwoording is.”

Met de jaren kwam de ervaring. “Je leert steeds meer en komt zekerder over. Het begint al met hoe je de telefoon opneemt. Aan mijn stem en intonatie merken ze al of ‘er iets te halen valt’.” Waarbij Timmermans de kanttekening maakt dat medewerkers zich in zijn ogen tegenwoordig wat schappelijker opstellen dan vroeger. “Het is allemaal vrijer, minder formeel. Dat werkt prettiger. Ik heb in mijn werk goede contacten kunnen opbouwen.”

In de begintijd werden hele roosters op borden geschreven. Digitalisering in het collegejaar 2000/2001 bood uitkomst. “Dat vergemakkelijkte het één en ander wel. Deadlines waren beter te halen. Het proces is aan de andere kant wel weer bemoeilijkt doordat er steeds meer activiteiten buiten het onderwijs om ingeroosterd moeten worden. Dat zie je vooral de laatste jaren toenemen.”

“Het is vaak een kwestie van onderhandelen”, vertelt Timmermans. “Soms waren er wel drie of vier partijen bij betrokken. Dan had bijvoorbeeld een docent per se een notebookzaal nodig. Dan ging ik anderen benaderen, net zolang tot ik iemand had die wel in een andere zaal wilde. Maar die had vervolgens wel weer andere eisen, zodat je weer verder moest gaan met ruilen. Al met al was het een heel gepuzzel. Je stuit voortdurend op dezelfde problemen. Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik ermee stop.”

Het beroep van roostercoördinator betekende ook veel in de vakanties werken. “Ik had nooit vrij in de zomermaanden, ik ging altijd in mei. Dat heb ik overigens nooit vervelend gevonden. Buiten het hoogseizoen weggaan is goedkoper en het is dan minder druk.” Met zijn vrouw heeft hij al heel wat Europese landen gezien. Vorig jaar ging hij met zijn zoon naar New York. “Een heel bijzondere ervaring was dat.” Een glimlach verschijnt.

Nooit heeft Timmermans overwogen om de TU/e te verlaten. “Bij mijn generatie is het nog gebruikelijk om jaren bij dezelfde werkgever te blijven. Het is hier bovendien goed toeven. De mensen hebben aan de TU/e weinig te klagen. Ik ben niets tekort gekomen.”

Timmermans ziet uit naar de dagen die komen. “Ik heb geen vastomlijnde plannen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik mijn tijd goed weet te besteden. Ik ga meer met mijn kinderen en kleinkinderen doen. Mijn vrouw en ik gaan graag op vakantie. Misschien dat ik weer ga volleyballen. Ik lees veel. Het zal wel even wennen zijn, maar ik zal me zeker niet vervelen.”/.