Op 26 september is Willemien Fraaije, humanistisch raadsvrouw voor studenten aan de TU/e, op 64-jarige leeftijd te Valkenswaard overleden. De TU/e verliest hiermee een unieke, sprankelende persoonlijkheid die, vol overgave, niet alleen altijd klaar stond voor de studenten van de TU/e, maar ook voor de universiteit zelf.
Nog onlangs omschreef ze haar werk als ‘pionieren op het braakliggende terrein tussen onderwijssysteem en leefwereld van, met en voor studenten’. Haar werkzame leven aan de TU/e levert daarvoor
overvloedig bewijs.
In 1987 wordt Willemien humanistisch raadsvrouw aan de TU/e. Het doel van haar werk is een bijdrage te leveren aan de geestelijke ontwikkeling en het geestelijk welbevinden van studenten en ruimte te bieden voor existentiële vragen. In het kantoor van haar voorganger treft ze een grote beige hoekbank aan. Ze besluit de bank te behouden en anno 2009 staat deze bank nog steeds op haar kamer, zwaar van verdriet en vreugde van vele generaties studenten.
Studenten kunnen vanaf het begin bij haar terecht met hun zorgen en vragen, maar betrokken als zij was bij het wel en wee van studenten was dit niet voldoende voor haar. ‘Ik ga niet met de deur dicht wachten tot er een student langskomt’, zei ze ooit in het tijdschrift De Humanist. Verbinden was een sleutelwoord voor haar.
En dus komen er onder haar zeer persoonlijk gerichte en inspirerende leiding vanaf het begin van de jaren negentig enkele prachtige projecten tot stand. Allereerst het dagboekproject, waarin studenten leerden hun impressies te verwoorden. ‘Je bent hier zeker voor het eerst’, luidde de treffende titel van het boek dat hierover werd uitgegeven.
Later volgde het boek ‘l’Université, c’est la rue’, waarin Willemien verslag doet van een grand tour langs diverse Europese studentensteden. Met een trefzekere pen beschrijft ze de levens en gevoelens van studenten in een aantal Europese studentensteden, lang voordat internationalisering ‘in’ was. In 2006 werd dit boek, aangevuld met veel meer verhalen, heruitgegeven onder de titel ‘Zien en leren’. Ook heeft ze zich sterk gemaakt voor de totstandkoming van een Stilteruimte aan de TU/e.

Willemien was een warm en sociaal bewogen mens. Waar zij kwam, bracht ze vrolijkheid en een goed gesprek. We zullen haar vreselijk missen. Onze diepe gevoelens van medeleven gaan uit naar haar kinderen en familie.

Karen Ali, directeur Onderwijs en Studenten Service Centrum

Maandagochtend werd de redactie van Cursor overvallen door het
overlijdensbericht van Willemien Fraaije, de humanistisch raadsvrouw van de TU/e. Voor de redactieleden die al langer aan Cursor verbonden zijn, kwam dat bericht als een ware schok.
Willemien was iemand die met enige regelmaat binnenwandelde bij Cursor met tips, of met een charmant verpakt verzoek om wat aandacht voor één van de projecten waar ze op dat moment druk mee bezig was. En was er in de editie van die week geen ruimte voor publiciteit, even goede vrienden. In de jaren negentig leverde ze als onbezoldigd
redacteur ook enkele reportages aan Cursor, die betrekking hadden op haar trips naar diverse studentensteden in Europa, waarbij ze steevast haar man Johan vergezelde. Ze toonde zich in die verhalen een oprecht geïnteresseerde journalist en een scherp waarnemer van het
studentenleven. De bundeling van die verhalen in boekvorm bewijst ook dat ze breed gewaardeerd werden.
Het is maar moeilijk voor te stellen dat Willemien niet morgen of volgende week weer haar hoofd om de deur steekt met de vraag: “Heb je misschien even een momentje?”. We wensen haar gezin en familie veel sterkte toe.

Namens de redactie,
Han Konings, hoofdredacteur Cursor