Bettina Speckmann wordt op 18 maart geïnstalleerd als lid van de KNAW-afdeling Jonge Akademie. Ze verheugt zich op de kennismaking met de andere negen nieuwe leden. “Allen zijn heel enthousiast, ze komen uit alle lagen van de wetenschap. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld met een filosoof van gedachten te wisselen.” Filosofen komt ze op de TU/e tot haar spijt niet tegen. “Ik werk graag hier, maar ik vind het soms een beetje jammer dat het geen complete universiteit is.” Dat was in Vancouver wel anders. Daar was Speckmann aio op de University of British Colombia. Ze had er vrienden die de operaopleiding volgden en ze was betrokken bij de filmvereniging. “Als aio heb je daar nog tijd voor. Dat is voorbij.”

“Vroeger was ik overal mee bezig. Op de middelbare school in Münster besteedde ik zeker de helft van mijn tijd aan muziek maken. Zangkoren, kerkorgel, klavier.” Speckmann praat daar niet vaak in het Nederlands over. Ze zoekt naar woorden, neemt een slok zwarte thee. “Klavier, ik bedoel piano.”

Nu ze UHD is, komt ze structureel tijd te kort om weer muziek te maken. “Ik hoop later het orgelspel weer op te pakken.” Het orgel van de TU/e in het Auditorium heeft ze nooit bespeeld. Ze zou niet willen oefenen terwijl er mensen zitten te lunchen. En het orgel kan toch haast niet goed gestemd zijn? “Hij hangt nota bene boven de keuken. Dat is een rare plek.”

Er gaat voor Speckmann ook veel tijd zitten in het op en neer treinen naar Utrecht. Daar woont ze met haar partner Marc van Kreveld. Hij is ook hoofddocent in algoritmische geometrie, maar dan aan de Universiteit Utrecht. Ze hebben elkaar via het werk leren kennen. “We werken beiden heel veel en we hoeven daarover niets uit te leggen aan elkaar. Een deadline krijgt voorrang. Het is ook leuk dat we samen conferenties kunnen bezoeken en daar soms wat vakantiedagen aan plakken.”

Al heel vroeg wist Speckmann dat ze wiskundige wilde worden. “Ik had een grootvader die heel graag wiskunde wilde studeren. Helaas voor hem wilde de familie alleen een studie tot arts of tot priester financieren. Hij is gaan werken en werd opgeleid bij de Duitse spoorwegen. Zijn fascinatie voor wiskunde bracht hij op mij over met de houten bouwblokjes van mijn tweejarige broertje. Dat rekenen bleef ik heel leuk en makkelijk vinden.” Toen ze in Münster -heel goede universiteit, waarom zou ze ergens anders studeren?- een minor uitzocht, kwam ze terecht bij Informatica. Daar maakte ze kennis met de algoritmische geometrie. Een prachtvak! Ze kreeg een beurs om een jaar naar Noord-Amerika te gaan. Na haar promotie in Vancouver heeft ze het vak vervolgd in Zurich. Op de technische universiteit daar wilde ze twee jaren blijven voor postdoc werk. Ondertussen startte Mark de Berg in Eindhoven een nieuwe algoritmiekgroep. Toen hij haar erbij vroeg, kon ze dat niet afslaan. “In Nederland zit toch de top van dit jonge vak. Het bestaat een kwart eeuw en Nederlandse onderzoekers speelden altijd een belangrijke rol.”

Of ze blijft, weet ze nog niet. “Dat hangt ervan af of de TU/e op termijn een mogelijkheid vindt om mij een hoogleraarschap aan te bieden”. Blijft dat achterwege, dan richt ze haar blik weer op Canada.

Het lidmaatschap van de Jonge Akademie past bij de ambities van de Duitse. Nu krijgt ze onder meer de gelegenheid om te praten met politieke leiders over universiteitsbeleid. Wat haar betreft gaat de wet Hoger Onderwijs op de schop. “Het is niet een beetje gek, maar totaal gek, dat een UHD niet gemachtigd is promotor te zijn. Het is toch een wezenlijk onderdeel van de taak van een gekwalificeerd wetenschapper om aio’s te begeleiden? Laat ze dan ook eindverantwoordelijk zijn bij de promotie.” Ander punt van verandering is de outputfinanciering. “Dat de universiteit negentigduizend euro krijgt voor iedere promotie drukt de kwaliteit. Dat is logisch.” Voor de mate waarin het woord kenniseconomie in Nederland valt, mag er wel anders naar universiteitsbeleid gekeken worden, vindt Speckmann./.