Even oefenen: zeg een paar keer achter elkaar de hardste stemloze g die je maken kunt (dat moet voor mensen boven de rivieren geen probleem zijn), gevolgd door de ‘sj’ van ‘sjabbat’ (waarbij de Limburgers weer in het voordeel zijn). Ch ch. Chhh. Sj. Plak er een paar medeklinkers tussen en je spreekt Hebreeuws. ‘Achsjav jesj sjemesj’: op dit moment schijnt de zon.

In de vier maanden die ik verblijf in Haifa, de derde stad van Israël, heb ik helaas te weinig tijd om een intensieve taalcursus te volgen. Ik zal het dus bij mijn taalgidsje en Duitse lesboek moeten houden, dat met strenge oefeningen als ‘Antworte!’ en ‘Setze in die Vergangenheit!’ een tikkeltje militaristisch aandoet.

Gelukkig spreekt vrijwel iedereen in het land Engels (het blijft een immigrantenland); zeker op mijn stageplek aan de informaticafaculteit van het Technion Israël Institute of Technology. Een nogal prestigieuze naam die doet denken aan het MIT, maar naar eigen zeggen kan het zich daarmee meten. Ook de geneeskundefaculteit schijnt tot de beste ter wereld te behoren, al doet de naam van het naastgelegen ziekenhuis, ‘Rambam Medical Campus’, vermoeden dat men hier niet bepaald zachtmoedig te werk gaat - maar dat is misschien deel van het succes.

Ik bevind me in het ‘Geometrical Image Processing Laboratory’ (gip.cs.technion.ac.il), waar onderzoek wordt gedaan op het gebied van vervormbare oppervlakken (‘non-rigid surfaces’, voor de anglofielen), bijvoorbeeld driedimensionale gezichtsopnames. Met een verbazend eenvoudige opstelling van een zwart-witcamera en een projector kunnen deze opnames rechtstreeks worden gemaakt (zie foto). Met behulp van wat wiskunde, bijvoorbeeld door een metriek direct op het gezichtsoppervlak te definiëren, kan de computer gezichten herkennen, ongeacht de gelaatsuitdrukking. Geen gedoe meer dus met strenge pasfotovoorschriften en wellicht een methode om het tegenwoordig met chip uitgeruste paspoort extra veilig te maken.

Want veiligheid, dat is vanzelfsprekend een belangrijk onderwerp in dit door vijanden omringde land. Op de eerste dag ging meteen het luchtalarm af. “Welkomstgroet van Hezbollah”, grapte mijn huisgenoot. Het bleek om een oefening te gaan. Ook militairen in uitrusting behoren tot het straatbeeld en mogen gratis met de bus reizen, waarbij ik, mocht de situatie zich voordoen, van mijn taalgidsje best zou mogen vragen: “Ata jechol lehaziz et ha-rove, bevakasja? Toda raba” (Zou u alstublieft uw volautomatisch machinegeweer even aan de kant willen doen? Dank u zeer). Ik heb het nog maar niet geprobeerd.

Mark Bruurmijn, masterstudent Biomedische Technologie

Foto: