Afscheid nemen bestaat niet

Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens! In een poging mijn afscheidscolumn tot mijn ‘Magnum Opus’ te maken, schieten de meest foute clichés door mijn hoofd. Oneliners die zonder meer gebruikt zouden kunnen worden voor de seizoensfinale GTST of ONM. En catchfrases waarmee Piet Paulusma zijn weerbericht zou kunnen afsluiten als hij niet uit Friesland zou komen. Toch maar iets beters verzinnen.

Wat maakt een column naast een pakkende opening dan tot een meesterwerkje? Is het de onophoudelijke spitsvondigheid van de columnist, of de verrassende invalshoek op de actualiteit? Naar mijn mening is het de inspiratie van de columnist. De wil om elke keer weer iets orgineels uit de pen te laten vloeien. Alleen de beste columnisten behouden deze inspiratie. Youp, mijn persoonlijke columnnistenheld, inspireert elke zaterdag in het NRC, en dat al sinds 1988. Voor de mindere goden is de koek eerder op. Wat een slechte columnist slecht maakt, is dan ook het niet inzien dat dezelfde materie voor de derde keer wordt herkauwd.

Alles wat goed is, komt tot een eind. De stufi, acht jaar JP en zo ook mijn tijd als columnist. Een veelgehoorde vraag van mijn ‘fans’: “Wanneer komt je volgende column uit?” Voortaan zal ik mijn opa en oma, ouders en tante moeten antwoorden: “Nooit meer, ik ben gestopt!” In een poging niet te verworden tot een herkauwer inclusief leb- en boekmaag trek ik zelf de stop eruit. Ik stop voordat de enige reactie van mijn publiek bestaat uit BOE!! Of het herkauwen niet allang begonnen was? Dat laat ik de lezer zelf bepalen. En schrijf ik dan helemaal nooit meer? Ik zeg nooit nooit. Ik zeg enkel vaarwel, en misschien tot ziens.

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde