Bonte vlekken en vegen sieren zijn oude T-shirt. Spatten op de spijkerbroek en daaronder een paar zware zwarte werkschoenen. Inktgeur druppelt van de werktafels. Het is duidelijk. We staan met Kees de Kort in een grafische werkplaats en niet in een deftig atelier.

De beroepskunstenaar helpt een dag per week bezoekers bij het doorgronden en uitvoeren van zeefdrukken, etsen, lithografie en houtdruk. In zijn taakomschrijving staat dat hij ook eigen werk mag maken. Omdat de traditionele grafische technieken weer in trek zijn bij veel mensen, komt dat niet echt uit de verf. “Hier ben ik vooral dienstbaar.” Workshops geven, bestellingen plaatsen, klusjes doen en koffie halen. “Ik heb altijd grote concentratie nodig als ik voor mezelf werk. Dat is hier gewoon niet mogelijk.” Echt spijtig vindt hij dat niet. De sfeer in het atelier is gemoedelijk, op het kameraadschappelijke af. “Die grote vellen papier kun je niet alleen vasthouden, dus iedereen helpt elkaar vanzelf. Erg leuk. Je ontmoet veel collega’s en ziet elkanders werk.”

Rond de tweehonderd kunstenaars uit heel Nederland maken jaarlijks graag gebruik van Daglicht. En ook mensen van de faculteiten Industrial Design en Bouwkunde vinden hun weg naar het atelier aan De Rondom. “Het geven van cursussen heeft onze voorkeur zodat mensen zelfwerkzaam worden in het atelier. Maar als iemand een keer iets leuks wil laten drukken, voeren we dat ook uit.” Volgens hem onderscheidt de werkplaats zich van andere grafische ateliers door de grootte van de machines, de bijzondere gereedschappen en de deskundigheid van de ondersteunende kunstenaars, zoals Kees de Kort.

Ooit, in een grijs verleden, kraakte hij een houten noodbouw bij de Petruskerk in Eindhoven. Om er zich te vestigen als kunstenaar na een afgebroken opleiding Industriële Vormgeving. “De studie werd steeds gerichter op de praktijk, dat beviel me niet. Ik wil vrij zijn. Dingen maken die ik zelf mooi vind.”

Een principiële keuze die geen vetpot oplevert. Maar een lijdensweg is het evenmin. Uitzendwerk en schilderdecoraties voor pretparken zorgden voor overbruggende bijverdiensten. “Ik heb veel hout- en marmerimitaties geschilderd voor pretparken zoals Eurodisney, Bobbejaanland en Walibi.” Lachend: “Mijn werk is in heel de wereld te zien.”

De Kort gaat er niet fier op. In die dagenwas het gewoon een boterham verdienen. Tegenwoordig huurt hij een atelier, geniet financiële steun van het Fonds voor de Kunsten en verkoopt af en toe schilderijen. “Er valt van te leven. Ik heb geen rijbewijs, geen bijzonder dure spullen. Ik heb altijd gewerkt om tijd te creëren voor mezelf, niet om rijk te worden. In vergelijking met andere mensen leef ik vrij eenvoudig, ook wel noodgedwongen.”

Er zit geen greintje zelfmedelijden in die laatste opmerking. Voor De Kort telt maar één ding: zijn kunst. Wat dat precies inhoudt, vindt hij moeilijk om uit te leggen. “Ik kan over het werk van anderen zinnige dingen zeggen. Wat ik zelf maak, zit zo diep van binnen en is lastig uit te leggen. Ik heb liever dat mensen mijn beelden zien en zelf hun oordeel geven. Als je volgens een vooropgezet plan werkt, is het makkelijker om feitelijk over je werk te spreken. Mijn werk ontstaat veel meer vanuit emoties, gevoelens en gedachtespinsels zodat het heel gelaagd wordt en zich dus moeilijk laat omschrijven. Als ik bezig ben, dan kan ik tijdens het werk ineens een andere richting inslaan. Het gebeurt intuïtief. Eigenlijk maak ik maak gedichten. Niet van woorden, maar van beelden. Om dat te begrijpen, kun je het beste op mijn website kijken: www.kees-de-kort.nl. De teksten die ik op de site gebruik, zijn geschreven met hulp van vrienden, kunstenaars en recensenten die hun mening geven. Zelf kan ik het moeilijk onder woorden brengen.”

Een domeinnaam zonder koppeltekens? “Haha, die was al vergeven. Er zijn meerdere Kees de Korten. Dat geeft soms verwarring. Zo is er een econoom,en een naamgenoot die Bijbelkunst maakt. Dan zeggen mensen spontaan: ‘De Kort? Ik heb je illustraties op internet gezien’. Jammer, want ik vind mijn eigen werk mooier.”