“Ik heb gaaf zitten kletsen”, vertelt Willianne Schot enthousiast over het weekend dat ze met christelijke studentenverenigingen heeft gehad. Ontspannen zit ze in de ruimte van Ichthus in de Bunker - een kop thee bij de hand. Een portret van Beatrix hangt aan de muur, tegen de wand een boekenkast gevuld met -uiteraard- enkele bijbels, maar ook talloze andere boeken. Een plek waar de derdejaars studente Technische Bedrijfskunde zich zichtbaar op haar gemak voelt.

Willianne groeide op in Zierikzee, in een ‘warm, christelijk gezin’. Bijna ieder weekend zoekt ze de warmte van haar familieleden op. “Als ik de Zeelandbrug over rijd, ben ik thuis.” De hervormde familie Schot gaat zondags twee keer naar de kerk en geregeld wordt de bijbel gelezen. Willianne geniet met volle teugen van die zondagen. “Het is goed dat de ruis even stopt. Geen tv, geen computer. Ik vind het prettig om in de kerk te zijn, met mijn ouders, broers en zus spelletjes te doen of iemand te bezoeken. Dat gevoel neem ik met me mee in de verdere week.”

Ze verbergt het zeker niet, maar het is ook weer niet zo dat ze haar geloof voortdurend uitdraagt. “De meesten vinden het heel gaaf als ze erover horen. Ik merk dat veel studenten op zoek zijn naar ‘meer’, naar een doel. Het is soms lastig het gedachtegoed te doorbreken dat het christendom suf is, maar meestal krijg ik geïnteresseerde reacties.”

Willianne kan het met veel studiegenoten goed vinden, maar de echt goede vrienden zitten bij Ichthus. “Niemand kijkt hier gek op als je met een bijbel loopt. Ik kan mezelf zijn en er heerst een heel open cultuur. Het gaat bijna nooit over kerken, maar altijd over de bijbel zelf. De kerkmuren vallen hier weg. Het moet er uiteindelijk ook om gaan dat je allemaal dezelfde God dient, vind ik. Ik vind het sowieso gaaf om over de kerkmuren heen te stappen. Je gaat elkaar dan beter begrijpen.”

Haar hele leven staat in het teken van het dienen van God. “Hij heeft me talenten gegeven en die moet ik gebruiken. Ik probeer volgens de tien geboden te leven en heb vooral het devies ‘heb je naasten lief zoals jezelf’ hoog in het vaandel staan. Mensen zijn egoïstisch ingesteld en dat is bij christenen niet anders. Wij proberen ons van dat egoïsme los te maken.”

In alles wat ze doet en laat maakt ze keuzes op basis van haar geloof. Zo drinkt ze bijvoorbeeld niet veel alcohol. “Ik vind het belangrijk verantwoord met mijn lichaam om te gaan. Ik heb dit leven van God gekregen.” Haar vriend heeft ook een christelijke achtergrond - een relatie met een niet-christen zou naar haar gevoel niet werken. “Het belangrijkste in je leven moet je met iemand kunnen delen. Een relatie komt sowieso op de tweede plaats, het geloof is het meest belangrijk.”

Willianne heeft sinds haar dertiende ‘een persoonlijke relatie’ met God. “Sommige christenen voelen die relatie op een specifiek moment, dat was bij mij niet zo. Het is geleidelijk gegroeid.” De term ‘een persoonlijke relatie’ laat zich moeilijk omschrijven. Ze doet een poging. “Ik geloof dat mijn leven wordt geleid en dat ik bij alles wat ik doe op God kan terugvallen. Ik weet dat ik elke situatie aankan, omdat God me zal helpen. Dat vertrouwen, die relatie, geeft echt een doel aan mijn leven.” Ze illustreert: “Het is geloven dat mijn gebeden worden gehoord. Dat ik de juiste woorden krijg als ik spreek.”

Geregeld springt Willianne op de mountainbike, ze skiet graag, draait haar hand niet om voor een paar kilometer hardlopen en vindt het leuk om te tekenen. Maar, hoe druk ze het ook heeft, ze ruimt dagelijks tijd in om haar band met God te bevestigen en te versterken. Stille tijd noemt ze het, ‘rust zoeken bij God’. “Het is niet altijd gemakkelijk om die tijd te maken. Soms ben ik zo moe, en dan denk ik ‘shit, ik had eerder moeten stoppen.’ Je kiest elke dag, elk moment voor God.”