/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon |
/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE |
jaargang 43, 29 maart 2001 Cultuur |
Betonnen vloerreliëfs verplaatst met kraan De vloerreliëfs zijn met een kraan over het dak van Laplace-gebouw
getakeld. Het optakelen ging snel, maar de kraan moest op een
gegeven moment verplaatst worden vanwege de beperkte ruimte bij
het gebouw. De reliëfs zijn voorlopig opgeslagen tegenover
het Laplace-plein tot de uiteindelijke bestemming, het grasveld
voor het Auditorium, klaar is. De Kunstcommissie van de TU/e heeft
in overleg met de erven van kunstenaar Dekkers geijverd voor het
behoud van de kunstwerken. Ook heeft de commissie een nieuwe locatie
uitgezocht, waar de reliëfs beter tot hun recht zullen komen.
Op het grasveld voor het Auditorium zijn niet alleen de diverse
vormen van het reliëf beter zichtbaar, maar ze krijgen ook
hun publieke functie weer terug. Integratie |
Gertjan Harberink werkte enkele jaren voor Cursor en verruilt zijn baan per 1 april in voor een bestaan als freelance tekstschrijver. Lijstjes maken is een volslagen nutteloos en zinloos tijdverdrijf waar ik graag veel tijd in stop en erg veel voldoening uit haal. Deze top vijf heeft een Amerikaanse inslag en is gevuld met sentiment, herinneringen, verhalen en muziek. 'A record made in Heaven.' Zo noemde
drummer Richard Cobb het meesterwerk 'Kind of Blue' de plaat van
Miles Davis die in 1959 verscheen. Het album is prachtig en staat
daarom op nummer vijf van mijn Culturele Top Vijf. "The village of Holcomb stands on the high wheat plains of western Kansas, a lonesome area that other Kansans call 'out there'." Het is de eerste zin van 'In Cold Blood' van de in '86 overleden schrijver Truman Capote. Capote las in '59 een klein nieuwsberichtje over de moord op de familie Clutter in het dorpje Holcomb. Hij raakte geïntrigeerd en verdiepte zich in het voorval. Uiteindelijk deed hij zes jaar research en raakte hij min of meer bevriend met de daders. Zijn werk resulteerde in het boek 'In Cold Blood' dat in '66 verscheen. In dat boek reconstrueert hij de moordpartij en de nasleep daarvan tot op de millimeter nauwkeurig. Hij schept daarmee bovendien een nieuw journalistiek genre dat gebruik maakt van literaire technieken om een journalistiek verhaal te vertellen. Daarom staat dit boek op de tweede plaats van mijn lijstje. Al het werk van Bruce Springsteen staat op nummer een. Ik zag Springsteen voor het eerst in de Kuip in Rotterdam toen ik veertien was. Ik ging samen met een vriendje. Hij had al een cd van The Boss. Ik was vooral geïnteresseerd in zijn zus die ook met ons mee was. Nu, een jaar of veertien later, staat dat drie uur durende overweldigende concert nog steeds in mijn geheugen gegrift. Dat is niet vanwege die zus maar vanwege de andere wereld die zich die avond openbaarde. Een wereld van Groots en Meeslepend Leven, van kameraadschap en liefde tot de dood. En dat alles op de maat van een bassdrum die je tot diep in je buik voelde trillen. Ik werd van mijn sokken geblazen. Dankzij dit concert en zijn twee eerste platen 'Greetings from Ashbury Park NJ' en 'The Wild the Innocent and the E-street Shuffle' -beide uit 1973- vergeef ik hem bij voorbaat elke muzikale misstap die hij ooit nog begaat./. |
/Excursie Nacht van de Poëzie /Leids Cabaret Festival On
Tour /Hit! /Workshop Nederlandse gebarentaal |
Hij tekent cartoons in het Belgische tijdschrift Humo, in NRC Handelsblad en vele andere dag- en weekbladen. Hij staat op het toneel, hij schildert, presenteert een radioprogramma en werkt voor tv. Zijn handelsmerk: humor. Hij wordt geroemd, maar is zeker ook omstreden. Zijn cartoons zouden te grof zijn, te plat en te kwetsend. Op de redacties waar hij werkt, staan 'bozebrievenprullenbakken'. Die zijn gevuld met brieven van 'het gechoqueerde type'. Toch is de 44-jarige Gentenaar zachtaardig, vriendelijk en in wezen ongevaarlijk. Zijn krankzinnigheid legt hij in zijn striphelden Bert, Raketman, Cowboy Henk of zijn theater- en radiofiguur Kamiel Kafka. Luc Zeebroek, alias Kamagurka, is donderdagavond te zien op de TU/e met zijn programma 'Kama komt!' Sommige mensen zijn gechoqueerd
door jouw cartoons. Wie zijn die mensen? Zitten ze wel eens in de zaal? Zijn er grenzen aan jouw grappen? Mond- en klauwzeer bijvoorbeeld? En als de koning van België overlijdt, kun je daar
grappen over maken? Dutroux? Houd je helemaal geen rekening met de publieke opinie? Dus daar ligt de grens. In Nederland hebben Barend en Van Dorp
hun excuses aan geboden aan de Hell's Angels omdat zij die groep
per abuis een criminele organisatie noemden. En dat niet omdat
ze tot een ander inzicht waren gekomen, maar omdat ze klappen
hadden gekregen van Angels. Dat heeft tot een discussie geleid
over hoe ver vrijheid van meningsuiting gaat. Die bleek te liggen
daar waar lichamelijke onaantastbaarheid niet meer gewaarborgd
was. Je kunt dus over bepaalde groepen in de samenleving geen
grappen maken? Critici en recensenten zijn in het werk van kunstenaars
altijd op zoek naar kwalificaties, verbanden en een boodschap.
Hoe word jij getypeerd? Jan Wolkers zei eens: als ik mijn boekbesprekingen lees
dan... Vraag jij jezelf af: wat wil ik eigenlijk vertellen? Ben je geëngageerd? Leg uit... Heb je die angst wel eens? Ook bij jezelf? Maakt die lach een optreden geslaagd? Wat is het hoogst haalbare bij een optreden? Je bent al heel lang bekend in Nederland en België. Hoe
reageerde je in het begin op die aandacht? Kama komt! samen met toetsenist Johan de Smet donderdagavond 29 maart naar de Blauwe Zaal in het Auditorium. De theatervoorstelling van Kamagurka begint om 20.30 uur en is gratis te bezoeken. |
[an error occurred while processing this directive] |