|
Untitled Document
Waar zijn ze gebleven?
Welke bands speelden op Virus en wat is er van hen terechtgekomen?
Wij gingen op zoek en troffen bands waar nooit meer iemand iets
van heeft gehoord. Virus bleek echter ook vaak een weg naar succes,
zoals voor Krezip.
Rock 'n Roll
Starmaker is ellende en Robbie Williams is een wansmakerig bijproduct.
Zanger en schrijver Rick de Leeuw is duidelijk niet onder de indruk
van de moderne popmuziek. Birgit snapt niets van rock, maar toch
hoort hij leukere pop dan tien jaar geleden. Rick is zelf te zien
en horen op Virus. Hij leest voor en zingt, live en a capella.
Eisen van bands
Zes dames in een kleedkamer om de ster van de avond te vermaken.
Of een uitgekiende maaltijd die onaangeroerd in een kleedkamer
achterblijft. De sterren van nu laten goed voor zich zorgen en
het zijn vaak de managers die organisatoren van concerten tot
wanhoop drijven. Meestal krijgen de bands wat ze willen, soms
ziet de organisatie zich gedwongen andere maatregelen te nemen.
DJ Mobiel
Kunst moet het dagelijkse leven in. Uit die ateliers en de straat
op! De Rotterdamse kunstenaar Olaf Mooij voegt de daad bij het
woord en rijdt met zijn DJ Mobiel over
's lands wegen. Het apparaat blaast 2000 watt muziek door de buitenlucht.
Mooij brengt het ding zelf altijd naar feesten en ook op Virus
zal hij tevreden toezien hoe zijn creatie het publiek in vervoering
brengt.
Het Podium
De magie van het podium. Hij raakt er niet over uitgepraat, toch
is het moeilijk er een vinger achter te krijgen. Vroeger dacht
hij dat iedereen die met een podium te maken heeft bijzonder is.
Nu weet hij wel beter. Ernst van der Pasch speelt op Virus twee
keer drie kwartier uit zijn voorstelling 'Schuren'.
De Zonden
In een gekregen auto 230 km/u rijden. Pianist Jan Vayne wordt
getest op de zeven hoofdzonden en hij komt prima voor de dag.
Hij is in balans, zoals hij zelf zegt. Alleen is Vayne een beetje
lui en gemakzuchtig. Hopelijk is hij dat niet als hij optreedt
aan het pijporgel in de Dance Arena. Hardrijden is overigens geen
zonde.
|
Untitled Document
Virus:
Draaideur naar succes en voorportaal van vergetelheid
Het bandje op het veel te grote podium heeft een sympathieke
uitstraling. De zangeres en haar bandleden lijken net oud genoeg
om bromfiets te mogen rijden. Maar dat doet aan het geluid niets
af. Het publiek luistert verbaasd en geamuseerd naar dit schattig
punkende groepje uit Tilburg. Twee jaar later behoort Krezip tot
de heetste bands van Nederland. Wie stonden er nog meer op de
Virus-podia sinds het in '92 groots aangepakt werd? We doken eens
in de archieven.
1992
Spo.dee.oo.dee? Wie zegt u? Spo.dee.o.dee is misschien wel één
van de meest veelbelovende bandjes die ooit het Viruspodium beklom.
Hun cd 'Goin' Walkabout' was nog niet zo lang uit en deed het
niet slecht. Het bandje had een aantal rampzalige optredens in
Eindhoven gegeven maar schitterde op Virus. Na hun tweede cd 'Second
Coming', is Spo.dee.o.dee langzaam verdwenen. Zanger Ross Curry
deed nog een Britpop-poging met Shamus, maar het mocht niet baten.
Een andere act die dat jaar op het Eindhovense podium stond, was
Herman Brood met zijn Wild Romance. En, jawel, Gotcha!
Gotcha, vooral bekend van hun met GoGo en P-funk doorspekte 'Words
And Music From Da Lowlands' heeft in 1996 het loodje gelegd. Helemaal
werkeloos is het rapfunkrockpop-collectief niet. Ropadopero speelt
tegenwoordig bij de band van Birgit, het zusje van Katja. Een
andere headliner dat jaar was de Raggende Manne onder leiding
van opperschreeuwer Bob Fosko. Inmiddels zijn de mannen uitgeragd.
Sinds dit jaar is het afgelopen met hun in ultrakorte liedjes
gepropte woedeuitbarstingen.
1993
The Gathering uit het Brabantse Oss bouwde in 1993 al gestaag
aan hun inmiddels onverwoestbare reputatie. De band maakte in
1992 naam met hun debuut met 'Always'. Hun concept: harde muziek
en een lieve meisjesstem. Inmiddels kan gesteld worden dat ze
de belofte meer dan waargemaakt hebben. The Gathering speelt tegenwoordig
gigs over de hele wereld.
Ook snoeihard en ritmisch was het optreden van Slagerij van Kampen.
We zijn inmiddels negen jaar verder en Van Kampen uit Eindhoven
drumt en trommelt er nog steeds vet op los. Onlangs speelden de
punkers onder de slagwerkers nog in Eindhoven voor een uitverkocht
Muziekcentrum.
Veelbelovend dat jaar was ook D.A.M.N. het Eindhovense rapduo
dat met 'Sound of an entertainer' ooit een hit scoorde. D.A.M.N.
was de eerste Nederlandse rapformatie die ook echt professioneel
klonk. Echt voet aan de grond kreeg de Eindhovense band niet.
Nu het Nederlandse rapklimaat door een band als Postmen weer wat
aangetrokken is, zint Leverock op zijn comeback. Wie dat jaar
naar Eindhoven afgezakt was, kon ook Claw Boys Claw aanschouwen
en Les Charmeurs.
1996
Het bleef twee jaar stil in Eindhoven. In '96 was Virus terug!
En hoe. Hallo Venray stond op het programma. Destijds was de Haagse
band met Neerlands leukste bandnaam al aan het bouwen aan hun
ijzersterke imago. Vorig jaar is Hallo Venray opgehouden, maar
ze schijnen dit jaar toch weer op te treden.
De punkers van De Kift waren in '96 ook van de partij. De Bossche
band Undeclinable Ambuscade speelde een set, net als het Belgische
K's Choice dat een jaar eerder 'Paradise in Me' uitgebracht had
en in '96 dik scoorde met 'I'm not an addict'. Met K's Choice
is het goed afgelopen. Dat geldt ook voor de in april dit jaar
gestopte Treble Spankers en klassiek geweld van Die Anarchistische
Abendunerhaltung, het clubje Belgen dat met violen en andere strijkinstrumenten
een muur van geluid bouwt. Paul de Munnik, nog zonder Acda, was
ook van de partij. Niet onder het kopje muziek overigens. De Munnik
was toen nog cabaretier-met-liedjes in plaats van popartiest met
een theaterachter-grond.
1997
Het was een mooi jaar, 1997. Virus kende een ijzersterke line-up.
Leest u even mee? Soviet Sex, u kent ze wel, de grachtengordel-band
van schilder Peter Klashorst en actrice annex columniste annex
zangeres Ellen ten Damme wist de weg naar Eindhoven door een wolk
van drank en drugs toch te vinden. Zo ook de Amsterdamse lefgozertjes
van de Osdorp Posse. Meer Nederlandstalig geweld was afkomstig
van de Jazzpolitie die we vooral kennen van hun Arbeidsvitaminemegahit
'Liefdesliedjes' (klinken in mijn oren). Ook Bloem, De Raggende
Manne en The Cords deden hun ding. Johan was ook van de partij.
Net als dit jaar trouwens.
1998
Het zou een memorabel jaar worden. Het legendarische New Model
Army trad aan, evenals de uit Eindhoven afkomstige Jeroen Hoffs
alias Eboman. Volgens de popencyclopedie van Oor een computerwizzard
die met media-technoshows in binnen en buitenland bewondering
oogst. Wie naar de laatste concertreeks van Doe Maar geweest is,
kent hem van het multimediale voorprogramma met samples en filmpjes.
Of je kent hem als winnaar van een Zilveren Harp, de NPS Cultuurprijs
of de Popprijs 1996.
Verder in '98 Ro & Paradise Funk, de leftovers van Gotcha
zeg maar. Skik was er ook, net als de Eindhovense dance diva Lady
Aïda die Virus meteen als haar favoriete festival adopteerde.
1999
Regen teisterde het veld. Maar daar stonden ze. Drie turven hoog.
Krezip kostte nog geen klap en speelde de sterren van de hemel.
Dat jaar zette Postmen een indrukwekkende set neer en was Lady
Aïda ook weer van de partij. One-man-band Dyzack oogstte
bewondering met zijn virtuoze gitaarspel. België was goed
vertegenwoordigd dit jaar. Zo gaf het in België wereldberoemde
Gorki acte de presence en was DEuS spin off Zita Swoon aanwezig.
De meeste aandacht ging dat jaar uit naar een paar andere Belgen.
1999 Was vooral het jaar van de legendarische wederopstanding
van Front 242, de elektro-commando's uit België. Front 242
was gestopt. Opgehouden te bestaan nadat ze zo'n beetje eigenhandig
de basis hadden gelegd voor New Beat. Die stroming zou later weer
een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van House in Europa.
In 1999 besloot Front 242 nog een handjevol optredens te geven
op diverse plekken in de wereld. Virus was er daar één
van. Het optreden was op z'n minst indrukwekkend te noemen.
2000
Virus 2000 trok opvallend veel jonge meisjes. Allemaal kwamen
ze voor de Haagse bluffertjes van Kane, meer speciaal voor zanger
Dinand. Het werd helaas een weinig gedenkwaardige set. Wel gedenkwaardig
was het optreden van Keith Caputo die verstopt achter een enorme
zonnebril een prachtig en breekbaar optreden gaf. Ook leuk ondanks
de regen waren de tragikomische liedjes van Maarten van Roozendaal.
Totaal niet ingetogen, alle remmen los, was het optreden van de
indrukwekkend brede mannen van Tech 9 uit Eindhoven. Het weirde
bandje Boo! baarde vooral opzien door de als zuster verklede zanger.
Amnesty International voert actie tijdens Virus
Tijdens het Virus Festival gaat Amnesty International
de strijd aan met martelingen in Tsjetsjenië en bekende vakantie
bestemmingen zoals Turkije. Het motto is: 'Take a step to stamp
out torture'.
Bezoekers van het festival kunnen een kartonnen voet kopen,
deze van een handtekening voorzien en neerleggen om zo een spoor
te trekken over het hele festivalterrein. Het spoor leidt naar
een bill-board waarop een popu-laire vakantiebestemming te zien
is waar wordt gemarteld. Ook is er een stand waar Amnesty informatie
verspreidt over onder andere de nieuwe landelijke SMS-actie. Deze
actie is het nieuwste wapen in de strijd tegen martelen. Als ergens
in de wereld een dreigende situatie onstaat, stuurt Amnesty een
SMS aan mensen die meedoen aan de actie. Als het bericht met 'ja'
wordt beantwoord, gaat het terug naar Amnesty die het doorstuurt
aan autoriteiten van landen waar wordt gemarteld. Op deze manier
hoopt de organisatie snel en doeltreffend te kunnen
reageren op dreigende
situaties.
Eerste uitzending internetradio vanaf Virus
Een project voor internetradio van de TU/e zal tijdens Virus
de lucht ingaan. Het station draagt de naam iMusic en is een initiatief
van Eindhoven Embedded Systems Institute (EESI).
iMusic zal het hele festival uitzenden. Via de site www.imusic.tue.nl
kan er worden geluisterd.
Na het festival richt het station zich primair op studenten en
medewerkers van de universiteit. Vanaf begin juni is het operationeel
en wordt muziek uitgezonden in allerlei stijlen. Het station zal
worden gerund door studenten. Het de bedoeling dat luisteraars
zelf bepalen wat er wordt uitgezonden.
|
Untitled Document
Rick de Leeuw:
"Robbie Williams is een wansmakerig
bijproduct"
Rock 'n Roll: sterk ritmische dansmuziek, halverwege
de jaren '50 vanuit Amerika in de hele wereld populair geworden
en nog steeds een belangrijke stroming in de popmuziek, beweert
Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal.
Een belangrijke stroming in de popmuziek. HmmRockers offerden
alles op om niet doorsnee te zijn, ze maakten muziek die tot hun
vreugde symbool stond voor onaangepastheid, ze waren onderdeel
van de beweging van de ontwrichting en herwonnen vrijheden. En
nu gaan ze de boeken in als een stroming binnen de populaire muziek.
Sterker nog: als de grondleggers van de popmuziek. Wij begrijpen
er niets meer van.
Tijd voor een gesprek met Rick de Leeuw, frontman van de Nederlandse
rockband Tröckener Kecks en schrijver van het boek De Laatste
Held.
Rock 'n Roll, bestaat dat nog?
"Met Herman Brood sterft de Herman Brood-Rock 'n Roll. Maar
het bestaat nog steeds, het heeft zich alleen nooit in het midden
afgespeeld. Er is een draai gekomen toen alternatief mainstream
werd. Nu zijn er mensen die denken dat Robbie Williams rock is.
Dat is heel erg. In hun ogen is hij een artiest. Dat zijn de mensen
die een echte artiest niet eens zouden herkennen als die naast
hen stond. Dit soort figuren maken de weg vrij voor Starmaker.
In de jaren '80 had je van die groepen met geföhnde haren
en tijgerpakjes. Die riepen dan: rock! Dan is een stroming natuurlijk
voorbij. Alles heeft ook zijn eigen tempo. Toen in 1977 punk hip
was, ging ik naar alle concerten. Vijf jaar later hadden de Dolly
Dots een punkkapsel. Op dat moment is het mainstream en wordt
het leeggezogen. Of zo'n Birgit Schuurman. Die neemt een plaatje
op dat voor twintig procent uit rock bestaat. Zij heeft er natuurlijk
nooit iets van begrepen. Toch is de mainstream van nu leuker dan
die van de jaren '80; ik hoor veel goede muziek. Robbie Williams
is gewoon een wansmakerig bijproduct."
 Maak je je zorgen over de Rock
'n Roll?
"Nee. Muziek leeft en ik ben geen
museumconservator. Het ligt eraan hoe behoudend je bent. Ik heb
een eigen studio en de ontwikkeling van de techniek bezie ik met
een lach. De verhouding tussen creativiteit en ambacht wisselt
heel sterk. Toen ik voor het eerst in een studio kwam, zaten daar
mensen die of van techniek of van muziek hielden. Als je liedjes
schreef, kon je je niet ook nog in techniek verdiepen. Die werelden
komen dichter bij elkaar. Wat ik in de studio doe, hoef ik niet
op een podium te proberen. Als je thuis een plaat opzet, wil je
iets anders dan wanneer je opeengepakt in een concertzaal staat.
Een studio heeft niet de kracht van een podium. Wat ik in de studio
maak, hoeft op een podium niet hetzelfde te klinken. Het was wel
een bevrijding toen ik daar achter kwam."
Voel jij je Rock 'n Roll?
"Dat ligt eraan waartegen je het afzet. Ik ben blij dat ik
de vrijheid heb de dingen te doen die ik leuk vind. Dat voelt
wel rock aan. Ik kan liedjes maken, ik vind schrijven leuk, ik
kan in vrijheid leven en mijn dagen voldouwen met dingen die van
een afstand op werk lijken. Het zou mooi zijn als een bankbediende
dat ook zou hebben. Dat hij denkt: ik wil helemaal geen veertig
uur in de week werken, maar zestig uur. Volgens mij is hij dan
gelukkig."
Is schrijven Rock 'n Roll?
"Het is eenzaam maar bevredigend werk. Het viel tegen. Ik
dacht dat ik gewoon een boek zou schrijven, maar ik heb veel moeten
veranderen en herschrijven. Als je in hoofdstuk drie iets verandert,
zul je moeten checken of de rest nog klopt."
De Laatste Held heet het boek. Heb je nog helden?
"Johan Cruijff is mijn eerste en laatste held. Toen ik op
kostschool zat, was hij een icoon. Ik kwam van die school toen
ik 18 was en ik vond dat ik het verder maar alleen moest uitzoeken.
Je moet in heldenverering niet te ver gaan, anders krijgen ze
last van je. Je moet er smaakvol mee omgaan. In de muziek heb
ik nooit echt helden gehad. Bruce Springsteen misschien, maar
ik zag hem laatst op tv en daar is ook de sleet in gekomen. Misschien
ligt dat aan hem, misschien aan mij, maar waarschijnlijk aan ons
allebei.
Het heldenidee ben ik kwijt. Ik zie nu zoekende, ploeterende mensen
die hun best doen. Dat is eigenlijk een veel mooier beeld. De
menselijke maat maakt het leuker. Als je ziet dat Bob Dylan tien
jaar lang een huwelijk verzwijgt, dan maakt dat hem wel een stumper.
En hij doet het zichzelf aan. Toch is het charmanter."
Zanger, schrijver en vooruit dan maar
Rock 'n Roller Rick de Leeuw (1960) is te zien en te horen
in de Rode Zaal van 17.15 tot 17.45 uur. Of hij voorleest uit
zijn boek of dat hij andere verhalen ten gehore brengt, weet hij
ten tijde van het interview nog niet. Wel zal hij zingen zonder
begeleiding van instrumenten. Rocken Rick!
Onze deskundige prof.dr. E.W. 'Bert' Meijer
over Rock 'n RollEen ware revolutie heeft zich de laatste
decennia afgespeeld in de technologie van muziekdragers en spelers.
Van analoog naar digitaal, van mechanische aftasting met een naald
naar optische uitlezing middels een laser en van een grote zwarte
plaat van vinyl naar een klein transparant plaatje van polycarbonaat.
Echter één ding is gelijk gebleven: de muziekinformatie
is geschreven in plastic. De ouderwetse grammofoonplaat is gemaakt
van een soort polyvinylchloride (PVC). Dit plastic wordt gemaakt
door de polymerisatie van vinyl-
chloride en een beetje vinylacetaat. Dit beetje vinylacetaat werd
meegepolymeriseerd om betere vloei-eigenschappen in de verwerkingsmachines
te krijgen dan het overbekende pure PVC. Met deze betere eigenschappen
kon een zeer subtiele profilering van de plaat verkregen worden.
Het plastic is van zichzelf kleurloos, maar wordt zwart gemaakt
door toevoeging van roet en is daardoor zeer slijtvast. Echter
verwarm de grammofoonplaat niet boven de 60 tot 80 graden Celsius
want dan gaat het plastisch vervormen en verlies je de details
van de groeven. De moderne Compact Disk wordt gemaakt van polycarbonaat
en plastic welke lijkt op een polyester, maar door de vorm sterker
is en een zeer goede optisch transparante plaat geeft. Door kleine
putjes in de plaat te maken en daarop een spiegelende laag aan
te brengen, kan een laser deze kleine putjes met een afmeting
van circa 1
micrometer (dat is duizend keer kleiner dan een millimeter) aflezen
als enen en nullen, welke dan vertaald worden naar digitale muziek.
De Eindhovense uitvinding geeft niet alleen een veel beter geluid,
het gebruikte plastic voor de CD is ook veel beter voor het milieu
dan het oude PVC van de LP.
|
Untitled Document
HET GROTE JAN VAYNE ZIT IN DE AUTO
INTERVIEW
De mens is in wezen slecht. Om dat te zien, zul je het
kwaad moeten benoemen; het woord maakt zichtbaar. Paus Gregorius
de Eerste deed dat voor ons ongeveer zeshonderd jaar na Christus.
In een commentaar op het bijbelboek Job verdeelde hij het kwaad
in zeven hoofdzonden. Pianist Jan Vayne (34) beschouwt zichzelf.
 Hoogmoed
(arrogantie, zelfingenomenheid)
"Het klinkt arrogant, maar daar heb ik niks mee, ik heb er
geen last van. Ik vind het ook dom. Blijkbaar heb ik het inzicht
dat ik mezelf niet zo belangrijk vind. Ik ben ook wel bescheiden,
wat natuurlijk een contradictie is als je het zelf zegt. Bescheidenheid
is ook een raar woord. Als je alles relativeert, moet je constateren
dat er dingen zijn die je kunt en dat er veel dingen zijn die
je niet kunt. Dat ik bekend ben, heeft de hoogmoed niet in de
hand gewerkt, juist niet zelfs. Het kwam allemaal vanzelf, ik
heb er niet hard voor gewerkt. Wel ben ik lui.oh, komt dat nogok."
Hebzucht
(gierigheid, inhaligheid)
"Hier ben ik sneller toe te verleiden dan hoogmoed. Ze mogen
me alles geven, ik neem het wel aan. Ik ben ook wel bezorgd dat
het in de toekomst financieel minder kan gaan, maar ik ben geen
gierigaard. Als je deelt, heb je meer plezier van iets en wordt
het waardevoller. Ik ben niet koopziek, ik hoef geen grote auto,
ik wil alleen een comfortabel leven. Ik ben gewend aan comfort.
Het is duidelijk de neiging om geld niet onbelangrijk te vinden.
Ik heb geen hebzucht naar bekendheid. Maar het is wel leuk. Ik
heb een beetje wat een hele mooie meid ook heeft. Dat geeft sociaal
een voorsprong. Het nadeel is dat bescheiden mensen niet op je
af komen en dat zijn vaak de leukere. Wel ben ik een beetje luiohlateris
goed."
Wellust
(geiligheid, hitsigheid)
"Dat is het mooiste wat er is. Is dat eigenlijk wel een zonde?
Het is wel een valkuil. Als wellust omslaat in puur hedonisme,
dan is dat niet goed. Seks is niet het heilige doel. Ik zie het
ook niet zo bij meisjes om me heen. Vrouwen werpen zich niet op
me en ze komen niet viezig om me heen hangen. Mannen reageren
heel primair, vrouwen kijken naar uitstraling en charisma. Dat
kan ze dan wel opwinden, maar in tweede instantie.
Ieder mens heeft, denk ik, hele ranzige voorstellingen in de geest,
dat is pijn in het leven die wordt omgezet in viezigheid. Ik heb
dat natuurlijk ook, maar om dat nou in een blad te vertellen.
Ik kan wel zeggen dat ik gemakzuchtig bendat komt nognee, dat
is goed."
Toorn
(wrok, rancune)
"Heb ik niet zo. Ik kan wel boos worden als het functioneel
is. Dat klinkt wel erg rationeel, hè. Ik vind wrok waardeloos,
maar begrijp het wel. Als mensen bijvoorbeeld je kind iets zouden
aandoen dan maak je diegene dood, dat gevoel heb ik ook. Als het
om iets kleins gaat, een auto ofzo, nou ja, dan moeten ze die
jongens even aanpakken.
Als iemand kwaad wordt, ga ik weg. Er zijn genoeg leukere plaatsen
op de wereld. Ik kan wel discussiëren, maar niet omwille
van de discussie. Ik vind wrok geen zonde; het is zonde van je
leven. Er is niks fout. Ik geloof in een spirituele balans; dat
het ooit ergens wordt goedgemaakt. Iedereen heeft alleen een eigen
tempo. Ik merk wel dat ik graag niks doe...nee, is goeddaar wacht
ik dan even mee."
Gulzigheid
(onmatigheid bij voedsel en drank)
"Ik drink elke dag bij het eten een halve fles wijn. Ook
ben ik erg gesteld op eten. Ik eet veel, maar zit niet te proppen.
Het is bij mij wel in balans. Ik hou ook niet van een kater; dat
is een correctietruc van het lichaam. Alleen eten en drinken doe
ik niet, daar vind ik niks aan. Ik heb het geluk dat mijn verbranding
nog in orde is. Als dat niet meer zo is en ik word vadsig, dan
ga ik sporten. Dat heb ik nooit gedaan omdat ik er de zin niet
van inzie. Ik heb wel eens wiet gerookt en paddo's gebruikt, maar
dat vergeet ik dan weer en het komt er niet meer van. Ik heb wel
van die dagen dan doe ik lievernee, is goed."
Afgunst
(jaloezie, leedvermaak)
"Leedvermaak ken ik niet. Maar als iemand het goed voor elkaar
heeft, kan ik wel denken: 'dat wil ik ook'. Als je goed in je
vel zit, wil je een klein gedeelte van iemand maar niet het hele
pakket. Prins Bernhard bijvoorbeeld, die heeft nooit hoeven werken.
Toch wil ik niet met hem ruilen. Misschien zou ik jaloers kunnen
zijn op de inzichten die iemand heeft, maar dat zie je niet aan
de buitenkant. Je kan ook niet als minder bewuste zien dat iemand
meer bewust is dan jij. Ik ben wel gemakzuchtigoh die komt nuleuk."
Traagheid
(luiheid, onverschilligheid)
"Luiheid, gemakzucht, liever lui dan moejaik noem het eerder
efficiëntie, of hou ik mezelf hiermee voor de gek? Als iets
niet hoeft, doe ik het niet. Niets hoeven doen, dat spreekt me
erg aan. Als iets moet, wil ik het niet, het is een beetje puberaal.
Toch speel ik vier concerten in de week. Wel ben ik iets gaan
doen wat ik al kon: piano spelen. Moeite heb ik er niet voor hoeven
doen."
Onze deskundige prof.dr.ir. G.M.W. Kroesen
over zonden:
 Het orgel in het Auditorium van
de TU/e is een bijzonder in-strument. Het lijkt wel of alle onderdelen
opgedragen zijn aan de verschillende faculteiten van de universiteit.
We beginnen bij de basis van het instrument: het geluid dat een
orgel voortbrengt wordt opgewekt doordat de lucht die zich in
de orgelpijpen bevindt in eigentrilling wordt gebracht: er treedt
resonantie op.
De hoogte van de toon is afhankelijk van de momentane geluidssnelheid
in lucht (die evenredig is met de wortel uit de absolute temperatuur)
en de lengte van de orgelpijp. Bij de zogenaamde tongwerken gaat
het om de soortelijke massa, de elasticiteitsmodulus en de lengte
van het metalen "tongetje". Al met al is dit toch duidelijk
geïnspireerd op de faculteit Technische Natuurkunde.
Het TU/e-orgel heeft een zogenaamde mechanische toetstractuur:
een kunstig regeerwerk met wellen, abstracten, koppel-omvormers,
etc. Werktuigbouwkundigen loopt het water reeds uit de mond. Dit
water zal harder lopen als ze denken aan de fraaie integratie
van de constructie die het in-strument ondersteunt (en aan de
muur laat blijven hangen: denk aan de faculteit Bouwkunde!) en
de windvoorziening.
De relatie tussen de toetsen en registerknoppen enerzijds en de
pijpenrijen anderzijds berust op een grote matrix-structuur: Wiskundigen
knikken nu begrijpend. De kast van het orgel is gemaakt van perspex,
een polymeer. Diverse groepen bij de faculteit Scheikunde weten
hier alles van.
De elektrische registertractuur met zijn ICT-achtige aspecten
is opgedragen aan de faculteit Electrotechniek. Het registreren
van orgelmuziek door het menselijk oor is het domein van de faculteit
Biomedische Technologie. Tenslotte moge het duidelijk zijn dat
een dergelijk instrument ook een zaakwaarnemer nodig heeft: een
kolfje naar de hand van de faculteit Technology Management.
De auto van Vayne:
Als hij telefoneert in de auto rijdt hij 90 km/u op cruise control.
Mensen van het kaliber Jan Vayne hoeven weinig te kopen. Zij krijgen
auto's in bruikleen. Vayne rijdt een Audi A6 TDI diesel 2.5. In
Duitsland heeft hij een keer 230 km/u met het ding gereden. Jaguar
heeft gevraagd of Vayne een half jaar in een auto van hen wil
rijden. Het liefst zou hij in een pick-up truck of Cadillac rijden.
In zijn auto ligt voornamelijk rommel. Voorts hangt er een pak
in. Ook dat heeft hij gekregen. Jan maakt mensen blij door in
hun winkel te komen, een aantal pakken uit te zoeken en zonder
te betalen weg te gaan. In de kofferbak liggen vijf platina en
gouden platen, omdat hij ze niet thuis wil ophangen. Hij hecht
daar geen waarde aan. Op de platen ligt bladmuziek die hij niet
op tijd heeft ingestudeerd. Een beetje lui is hij wel.
Jan Vayne bespeelt het pijporgel in het Auditorium (Dance Arena)
van 15.30 uur tot 16.30 uur.
|
Untitled Document
Olaf Mooij
Grappenmaker in kunstenland
DJ Mobiel:
Ford Sierra omgebouwd tot apparaat waarmee heel veel geluid gemaakt
kan worden. Een DJ staat in de auto en draait plaatjes. Mooij
brengt hem altijd zelf weg en de 42jarige Rotterdamse kunstenaar
wordt daarmee 'een soort slaaf van zijn eigen creatie'.
Het ding heeft gestaan: Stedelijk Museum Schiedam, overal in Rotterdam,
punk-heavy-metal gebeuren in Heerlen, Crossing Border in Amsterdam
en kleine dingetjes in de stad.
Staat nu: ergens op de cultuurmarkt van Virus.
Het Motief:
"Ik maakte beelden van huishoudelijke spullen en vond dat
die terug moesten in de maatschappij. Ik zette mijn eigen kunst
op het dak van een auto en reed daarmee rond om reclame te maken
voor mijzelf. Ik wil dat mensen op straat met dingen in aanraking
komen die ze normaal niet zien. Het is toch saai buiten; wat gebeurt
er nou? Als mensen iets van mij zien, gaan ze vrolijk verder.
Ik exposeerde in kunstenaarsruimtes in het hele land, maar daar
gebeurt geen hol. Er komen een paar kunstenaars, maar de gewone
mensen waar het eigenlijk veel spannender voor is, zien het niet.
Nou heb ik een aanhangwagen met een paar fietsen (zeer kunstzinnige
fietsen -red.) waar iedereen op kan rijden. Ik heb net met een
Amerikaanse auto (superauto dankzij Mooij -red.) rondgereden en
iedereen kijkt dan. Je kan zeggen dat het flauwe gein is, maar
mensen leven heel onbewust en als ze zo'n auto zien, openen ze
hun ogen en denken over dingen na. Het is maar kort, ik wil de
wereld niet verbeteren, maar mensen worden even wakker."
De Muze:
"Ik hoorde dat nummer van Faithless, God is a DJ. Toen dacht
ik aan de pausmobiel. Die twee dingen heb ik door elkaar heen
gesmeerd en toen kwam het idee van de DJ Mobiel. In Amerika heb
je het meer. Daar heet het Art-cars. Toch is dat vaak versiering
terwijl ik iets aan de basis van de auto wil doen. De DJ Mobiel
is geen versiering; de auto krijgt een nieuwe functie."
Het Ambacht:
"Ik ben waarzinnig handig; ik kan alles maken. Toen ik net
van de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam kwam, was dat
een nadeel. Ik verzandde in handigheid en knapmakerigheid. Ik
maakte gecompliceerde vormen die voor mij geen probleem waren.
Of ik maakte in een paar dagen een beeld van vijf meter hoog van
schuim, hout en gips. Ik vond mezelf fantastisch toen, maar als
ik nu terugkijk, waren die beelden vaak te veel en te groot. Ik
ben gaan minimaliseren door beelden te maken uit bestaande spullen.
Ik moest mezelf beperken."
De Zaken:
"Ik kan leven van wat ik maak en hoef er niet bij te werken.
Het is wel spannend. Nu kan ik de rekening naar Virus sturen en
haal ik eind mei weer. In de zomer gaat het met DJ Mobiel goed,
dan heb ik wat meer ruimte. Ik wil de DJ Mobiel wel verkopen,
maar hij kost een ton. Mensen hebben niet zo veel geld, het meeste
draait op subsidie. Alles wat ik maak, is te koop."
De Eeuwigheid:
"Ik zou het wel leuk vinden als een museum eens wat kocht.
Zo van: nou Olaf, braaf, we nemen wat van je mee. Maar ik maak
kunstwerken die gewoon moeten functioneren. Ik zou het wel leuk
vinden als een museum een mooie print van de auto zou kopen."
 De Aandacht:
"De DJ Mobiel is genomineerd voor de designprijs in Rotterdam.
Ik moest op een formulier invullen waarom ik meedeed aan de prijs.
Ik heb toen alleen maar gezegd: ik wil aandacht. Dat heeft ook
vier keer in de krant gestaan. Iedere kunstenaar wil toch aandacht.
Je hebt er die alleen maar op zolder zitten, maar ook zij willen
hun schilderijen laten zien. Je maakt niet iets alleen voor jezelf.
Sinds de punk mag je ook gewoon schreeuwen in de kunst."
Hoe maak ik mijn eigen DJ Mobiel:
1. Strip de achterkant van een Ford Sierra 1.6 laser, bouwjaar
1987. Verwijder klep, bumper en lichten.
2. Bepaal aan de hand van metselkuipen de uiteindelijke vorm.
Schuif wat en zoek naar het beste resultaat.
3. Maak met dunne latjes en karton de definitieve vorm.
4. Als het uiteindelijke ontwerp is gevonden, verwijder het karton
en vervang dat door latjes en gebogen multiplex. Verwijder metselkuipen
niet!
5. Smeer er nu polyester overheen en gebruik veel plamuur om de
laatste gaten te dichten.
6. Spuit de auto in een leuke kleur en wacht totdat het droog
is. Als het dan droog is...
7. Sluit een muziekinstallatie van minimaal 2000 watt aan, huur
een DJ en ga door de buurt rijden. Snel blijkt dat mensen dol
zijn op uw nieuwe DJ Mobiel.
Let op: uw DJ Mobiel weegt nu 900 kilo en de maximale asdruk
is 900 kilo. Om de weg op te gaan, mag er alleen een bestuurder
in de Mobiel. Sloop dervalve de passagiersstoel uit de auto.
Meer info: www.olafmooij.com
Onze deskundige prof.dr. E.W. 'Bert' Meijer
over DJ Mobielen:
Een alcohol en een zuur geven een ester en water; scheikunde van
de middelbare school. Nemen we nu een molecuul met twee alcoholfuncties
en een molecuul met twee zuurfuncties dan krijgen we een polyester
en water. Hoe beter we het water verwijderen in de zogenaamde
polymerisatie, hoe langer het polyester wordt. Als de keten lang
genoeg is, krijgt het de eigenschappen van een materiaal. Een
polyester is een veelzijdig plastic, wat wil zeggen dat het bij
verhogen van de temperatuur plastisch vervormbaar is en te bewerken
in elke vorm die je maar wilt. De veelzijdigheid komt van de vele
moleculaire structuren welke te maken zijn. Zo zijn er stijve
polyester ketens en daar maken we de PolyEthyleenTereftalaat of
PET-fles van. Als we het mengen met glasvezels krijgen we de composiet
materialen waar vele zeilboten van gemaakt zijn. Ook zijn vele
vezels gemaakt van polyester. Hebben we een flexibele polyester
keten dan krijgen we bio-afbreekbare polyesters welke gebruikt
worden in biomedische toepassingen en als plastic voor bloempotjes.
Het was het pionierende werk van dr. W.H. Carothers van de DuPont
Company, die deze klasse van plastics mogelijk heeft gemaakt.
Deze geniale onderzoeker, welke op 41 jarige leeftijd in 1937
zelfmoord pleegde, legde de basis voor vele van de producten om
ons heen; van Colafles, via kleding naar de materialen van beeldende
kunstenaars.
|
|
Untitled Document
Ernst van der Pasch:
"Met een kater speel ik de beste
voorstellingen"
Hij groeide op in Valkenswaard en verhuisde naar
Amsterdam om geneeskunde te studeren. Hij kwam terug in Brabant
en speelde voor een zaal waarvan hij het grootste deel kende van
middelbare school en voetbalclub. 'Dat was het moeilijkste optreden
wat ik ooit deed', zegt hij daar nu over. Weer komt hij naar het
zuiden, maar nu naar het Virusfestival. De 26-jarige cabaretier
Ernst van der Pasch is te zien van 20.30 tot 21.15 uur en van
21.45 tot 22.30 uur in de Theaterzaal.
 "Een jaar of twaalf geleden
zag ik Freek de Jonge op tv een liedje spelen. Ik dacht: 'dat
kan ik ook'. Ik ben meteen naar huis gegaan en wilde een liedje
schrijven op mijn orgel. Ik vond het een mooi beeld dat hij dat
speelde en dat mensen luisterden.
Op de basisschool deed ik dat al op vrijdagmiddag. Ik was zeven
en we gingen de Beatles playbacken. Vriendjes hadden uit spaanplaat
een gitaar gezaagd. Ik zong dan. Ik kon daar helemaal in opgaan.
Op de middelbare school werd één week per jaar de
aula omgebouwd tot theaterzaal. In de derde klas ben ik voor het
eerst gaan kijken. Toen was ik om. Het jaar daarop heb ik een
paar mensen bij elkaar gescharreld en zijn we gaan spelen. Ik
vond dat niet raar; het was logisch dat ik dat deed.
Toen ik een jaar of twaalf, dertien was, begon ik met liedjes
schrijven. Op school waren er voorspeelavonden. Twaalf kinderen
speelden A Whiter Shade of Pale en ik speelde een eigen liedje.
Toen heb ik ook mijn eerste hit geschreven, haha. I love you just
the way you are, heet het. Ik had er een saxofoonsolo bij geschreven.
Tekstueel stelt het niet veel voor, maar qua structuur schrijf
ik nog steeds zo liedjes. Ik luisterde veel naar de vroege platen
van de Beatles, daar lijkt het op.
Cool
Met het cabaret op de middelbare school kreeg ik heel veel reacties
op een liedje. Mensen vonden het gaaf wat ik deed. Ik was altijd
een heel onzeker mannetje en toen bleek ik iets te kunnen. Opeens
werden meisjes verliefd op mij omdat ik een liedje had gezongen
op het podium. Dat vond ik toen heel bijzonder. Iedere puber is
onzeker; het is heel fijn als je dan iets vindt wat je kunt. Cool
was ik nooit, maar wel cooler. Als je echt cool was, speelde je
elektrische gitaar in een band. Ik was altijd een beetje van het
softe.
Ik schrijf teksten in de Nederlandse taal. Ik denk in het Nederlands,
ik droom in het Nederlands en ik schrijf in het Nederlands. Om
echt een goede tekst te schrijven, moet je in de taal zitten.
Dan kun je zeggen wat je bedoelt en ik schrijf nummers om echt
iets te zeggen.
Het podium is een vorm die bestaat bij de gratie van een afspraak.
Daar staat iemand en de rest kijkt er naar. Dat geeft degene die
op het podium staat een soort macht, maar ook een uitstraling
die er buiten het podium niet is. Er wordt veel beter gekeken.
Iemand wordt echt uitgelicht. Iedereen die in de zaal zit, wil
dat degene die op het podium staat bijzonder is. Ik vind het de
grootste teleurstelling als ik naar een voorstelling ga en de
artiest of acteur boeit mij niet. Dan denk ik: dat is niet de
afspraak, jij behoort mij te raken, te ontroeren, te laten lachen.
Dat is de functie en ik stel mij daarvoor open. Als dat niet lukt,
vind ik het slecht. De zaal wil verliefd worden, daar betalen
ze voor.
Hans Teeuwen
Als ik zou weten waarom mensen naar mij willen kijken, was ik
al veel verder. Ik hoor dat ik sympathiek overkom als ik op het
podium sta. Mensen willen naar mij luisteren, dat lijkt ze wel
prettig. Het is een soort vertrouwen dat mensen in me hebben.
Dat heb ik ook in het dagelijks leven. Ik raak gemakkelijk met
mensen in contact. Natuurlijk zou ik willen zijn wat ik niet ben.
Net als andere cabaretiers zou ik graag Hans Teeuwen willen zijn,
omdat het totaal schokkend en wereldvreemd is. Toch kom je het
verste als je jezelf bent. Op het podium leer ik mezelf kennen.
Zo word ik in deze voorstelling echt boos, terwijl ik niet wist
dat ik dat in me had.
Ik kan me nog zo ziek, kut of klote voelen, als ik het podium
op stap, gaat er een knop om. Mijn regisseur is twee maanden geleden
overleden en dat was een hele goede vriend van me. Ik hoorde het
op vrijdag en ik moest zaterdag, zondag en maandag optreden. Toch
speelde ik zaterdag in Oss een wereldvoorstelling. Dat is heel
raar. Nog zoiets. Vorige week zat ik met mijn technicus te eten
en ik kon met hem niet eens contact maken, dat trok ik niet. Het
was zo'n dag dat je het liefst met een deken over je hoofd op
de bank wilt liggen. In de zaal zaten 350 mensen en ik legde contact.
Daar kon wel wat in het dagelijks leven niet kon. Hoe kan dat
nou?
Het is iets veiligs. De mensen die in de zaal zitten, kan ik alles
wijs maken, want ze kennen me niet. Ik creëer mijn eigen
werkelijkheid en de zaal gaat wel mee als ik het maar overtuigend
breng. Ik weet al wat ik ga vertellen en dat geeft controle.
Toen ik net begon, had het podium van de buitenkant nog een soort
magie. Ik vond het heel bijzonder en ik dacht dat het hele bijzondere
mensen waren die daar stonden en dat alles er omheen heel bijzonder
was. Ik dacht dat de artiest na de voorstelling naar een kroeg
ging en daar met een zwerver aan praat zou raken en de hele nacht
over Nietzsche zou discussiëren. Of dat hij met een heel
mooie vrouw naar huis zou gaan om de liefde te bedrijven. Dat
is het vaak niet. Het is spullen opruimen, in de auto naar huis,
een biertje drinken, het journaal kijken en naar bed. Dat viel
wel een beetje tegen.
Kater
Ik heb audities gedaan op toneelscholen en de Kleinkunstacademie.
Overal werd ik afgewezen. Ik dacht dat ik misschien niet goed
genoeg was. Dat is voor een achttienjarige heel hard. Afgewezen
worden is heel persoonlijk, terwijl je voor die school gewoon
één van de duizend bent die zich aanmeldt en waarvan
er 990 worden afgewezen. Ik ben geneeskunde gaan studeren in Amsterdam.
Liedjes bleef ik schrijven en ik trad op. Heel geleidelijk en
logisch ben ik verder gegaan. Ook als ik nu dokter was, had ik
nog steeds wel opgetreden.
Op het podium ben ik heel scherp. Alles staat open en de adrenaline
giert door me heen. Ik pik dan alles op. Als ik achter mijn computer
zit te schrijven, zijn alle deuren dicht. Op het podium gaan die
open en ontstaan nieuwe dingen.
Met een kater speel ik vaak de beste voorstellingen. Op een podium
moet je eigenlijk niks willen; je moet gewoon zíjn. Dat
is een beetje Boeddhistisch. Raoel Heertje heeft een keer gezegd:
het publiek kan individueel nog zo dom zijn, met zijn allen zijn
ze heel clever. Het publiek heeft jou precies door. Als je podium
opkomt en je wil al iets van ze, dan pikken ze dat niet. Met een
kater ben ik al blij dat ik er ben en denk ik niet na over mijn
volgende zin. Die dagen zijn wel slopend. Het is dus geen reden
om een avond voor een voorstelling te gaan drinken."
|
|
Untitled Document
Seks, drugs en bananenchips
Artiesten stellen krankzinnige
eisen aan kleedkamers
Artiesten lijden aan grootheidswaanzin en zijn doorgeslagen in
decadentie. Althans, zo lijkt het als je ziet welke eisen worden
gesteld aan een concertzaal en kleedruimte. De meeste verhalen
zijn aangedikt, sommige zijn te checken en blijken waar te zijn.
Tourmanagers sturen voor een concert namelijk een lijst met wensen,
een zogenoemde rider.
Wat volgt zijn de eisen van een aantal 'groten der aarde'.
Christina Aguilera was te gast bij een Engelse televisieshow.
In haar kleedkamer wilde ze onder meer drie kippenborstjes met
truffelsaus en gepofte aardappels. Ook had ze bijzondere wensen
omtrent de ingrediënten. Vier dagen lang is gezocht naar
de producten en de ongetwijfeld trotse kok bereidde het maal.
Na afloop van het optreden bleven de kippenborstjes onaangeroerd:
Christina besloot in een fastfoodrestaurant te gaan eten.
Maar ze wil nog meer. Zo wenst ze in haar kleedkamer aan te treffen:
geloftekaarsen met lucifers, dienbladen met snoepjes, kauwgom
en bananenchips, liters cola (geen Pepsi of dieet), water (geen
Evian), een doos Nesquick chocolademelk, een halve liter biologische
volle melk gekocht een biowinkel, koffie, thee, een dozijn exotische
vruchten, een kaasplank met onder andere Gouda en Zwitserse kazen,
allerlei vitaminepreparaten, badhanddoeken, sandwiches en cottage
cheese. Alles moet gekoeld zijn en bijna alles moet worden gekocht
in een biologische winkel. Nou lijkt het nog wel mee te vallen,
maar vermeld moet worden dat dit de kleedkamer is voor mevrouw
alleen. Haar dansers en managers hebben eigen kleedkamers en eigen
riders, hoewel hun eisen een stuk bescheidener zijn.
Ook de rider van Destiny's Child toont een groep met goede smaak
en stijl. De bandleden willen Dove zeep, keramische kopjes om
uit te drinken, chinees servies, zachte zwarte badhanddoeken en
kaarsen met aardbeiengeur. Ook hun dansers komen er minder goed
vanaf. Zij moeten het doen met gewone badhanddoeken en met ordinaire
bekers en borden.
Nou zijn het niet alleen de hele hele hele groten die hun voorwaarden
scheppen voor een piekfijn optreden. Ook onze Eindhovense concertzalen
hebben het soms zwaar te verduren. Tijdens Dynamo Open Air (DOA)
was een paar jaar geleden de band Venom te gast. Een ruzie tussen
de drie bandleden maakte het onmogelijk ze in één
limousine te verplaatsen. Het resultaat was dat de heren zich
ieder in hun eigen geblindeerde auto over het festivalterrein
lieten transporteren.
De band Deicide wilde meer dan tien jaar geleden wel bij Dynamo
komen optreden, maar dan moest er een altaar in de kleedkamer
staan. Daarbij hoorde een bepaald soort bloemen. Op hoog niveau
is er onderhandeld over de eis. Helaas werd geen compromis gevonden
en het devote gezelschap is niet naar Eindhoven gekomen.
Of Danzig. In zijn kleedkamer wilde hij opgewacht worden door
een koppeltje roodharige, een koppeltje blonde en koppeltje bruinharige
dames. Hij stelde eisen aan het IQ, aan het interessegebied en
aan de lengte van de animeermeisjes. Zoals valt te verwachten,
moesten ze hem voorzien van vriendschap en seks. Of die eis is
ingewilligd, is bij de redactie niet bekend.
Alles wordt aangerukt, de sterren hoeven maar om iets te roepen
en een peloton knechten zorgt ervoor dat het komt. Zoals Marilyn
Manson die tijdens DOA pizza's liet aanrukken. Het koste veel
moeite, maar aan Mansons verzoek kon worden voldaan. In de kleedkamer
bleek dat hij de pizza's nodig had om mee te gooien.
Dat er grenzen zijn, bleek op datzelfde festival een paar jaar
geleden. De manager van Danzig had de organisatie zo tot wanhoop
gedreven, dat toen hij de deur van een dixi wc-hokje achter zich
dicht deed, het ding werd omgegooid. Hij zag geen mogelijkheid
de deur weer te openen. Dat de man het niet prettig had gevonden
in de urine en uitwerpselen van twee dagen festival te liggen,
bleek toen hij eruit kwam. Eisen werden niet meer gesteld en hij
heeft beteuterd in een hoekje staan zwijgen.
|
|
[an error occurred while processing this directive]
|
|
[an error occurred while processing this directive]
|
