/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

Jaargang 43, 23 augustus 2001 Ruis

Vlaggeschepen Iedereen ziet wat het zijn, maar degene die ze opgehangen heeft, ziet er wat anders in dan het is. Aan de loopbrug van het Hoofdgebouw naar het Auditorium hing een waslijn vol met kleurige damesslipjes. Alhoewel, slipjes; het waren flinke vlaggeschepen, heel anders dan de strings die een introgroep van Werktuigbouwkunde droeg. RB de studentenwinkel is verantwoordelijk voor het uithangen van deze -overigens schone- was. Het idee erachter is dat de slipjes eigenlijk vlaggetjes zijn. Woensdagochtend waren ze echter weg. Het RB had ze zelf eraf gehaald, wat niet gezegd kan worden van het uithangbord van de studentenwinkel. Dat verdween tijdens de Intro en is tot op heden niet teruggebracht. Dus of de eerlijke vinder zich even wil melden bij RB de studentenwinkel.... Boven de regenboog aan slipjes van RB en onder de string-introgroep van Werktuigbouwkunde, speciaal geposeerd voor onze fotograaf. Foto's: Bram Saeys

Effe Zeuren /Fred Steutel Het veelgeprezen Limbopad, dat de TU via het station milieuvriendelijk met Limburg verbond, is niet meer; op die plek wordt nu de 'Kennispoort' gebouwd. De uitwerpselen van deze poort vervuilen alweer maandenlang, visueel en mogelijk ook anderszins, onze overigens, vooral 's zomers, zo vriendelijk ogende campus. In Cursor hebben we kunnen lezen dat er hoop is voor de bewoners van de zuidelijke generaliteitslanden. In samenwerking met een clubje dat zich heel bescheiden 'United Brains' noemt, worden plannen gemaakt voor de aanleg van een 'People Mover' (spreek uit: 'Piepel Moever'); een onbestuurde contraptie van het soort dat je wel in pretparken aantreft; hier bedoeld om de drieduizend pendelaars dagelijks van en naar het station te brengen. Dit ongeleide projectiel deed mij direct denken aan de 'Ondergrondse Schietblaasbalk' van schipper Riethoven uit de Camera Obscura: Pof, je zakt in den grond. Ruut! daar ga je hoor! Je ziet niks niemendal as egyptische duisternis.'t Hoeft ook niet. Tien minuten. Knip, knap, gaan de veeren. Daar sta je weer in een ketoor. Het is duidelijk; als je piepel wil moeven, dan moet je ondergronds gaan, in de goede traditie van onze befaamde landgenoot Cornelis Drebbel, die al in 1620 met een piepelmoever over de bodem van de Thames roeide. Omdat de Dommel, al dan niet meanderend, van het station naar de TU stroomt, ligt het voor de hand om de schietblaasbalk en de Drebbelscaaf te combineren tot een submarine people mover die zich over de bodem van onze huisrivier voortbeweegt. Anderzijds is het natuurlijk ook mogelijk om een vrolijk belommerd en 's avonds goed verlicht voetpad aan te leggen. Niet zo high tech en brain-waverig, maar gezonder en goedkoper. Moverende redenen om je toch maar niet te laten piepelen.

Maandagochtend-Intro-Blues Nou draai ik toch al weer enige jaren mee hier aan de Eindhovense universiteit. Toch laat ik me elke keer weer verrassen op die -vaak zonnige- maandagochtend ergens in augustus. Nietsvermoedend daal je af in de catacombe van het NS-station, en plotsklaps staan ze er weer: hordes montere, breed glimlachende en fris geurende introbegeleiders. In felgekleurde overalls en T-shirts, die pijn doen aan je ogen. En wat hebben ze in hun handjes: de onvermijdelijke tas (dit keer heel milieubewust van bruin papier), gevuld met reclamezooi. Ja, ook tijdens de Intro heeft sponsoring een niet meer weg te denken rol ingenomen. Dit jaar staan alle op zieltjes beluste leden van de gezelligheids- en sportverenigingen geclusterd rondom de stationsuitgang en het in aanbouw zijnde Kennedy Business Centre. Op het Limbopad, waar vroeger de fuiken werden uitgezet, wordt namelijk hard gewerkt aan de Kennispoort. Maar, zoals alle jaren daarvoor, springt weer niets in het oog, het leeft niet. Als koeien die op het punt staan geruimd te worden, hangt iedereen wat bij elkaar. Okee, ere wie ere toekomt, zwem- en waterpoloclub Nayade heeft tenminste nog geprobeerd de aankomende eerstejaars te verleiden met een soort zeemeermin van papier-maché. Iets verderop draait nog een bord waarop met dartpijltjes naar ballonnen gegooid kan worden. Maar bij het voorbijlopen ben ik alweer vergeten welke club of vereniging deze wereldattractie aanbiedt. Het ergste moet dan komen. Op het eind van de inmiddels bijna ingeburgerde containertunnel - een mooiere fuik is niet denkbaa- staat de afvaardiging van onze atletiekclub. Voor wie het nog niet weet, deze vereniging luistert naar de naam Asterix. Maar als lokkertje kies je dan toch voor iets flitsenders dan één van je leden als deze uitgekauwde stripheld uit te dossen (Obelix was godbetert een meisje). Het echte MIB-gevoel (zie kop) overvalt me echter op de campus: daar stuit ik op voetbalclub Pusphaira, die rondrijdt in een heuse huifkar. Zijn we hier op de heidevelden van Drenthe, of op een dynamische universiteit die midden in het maatschappelijke leven staat?