Analytisch denken versus fictie

In de loop der jaren maak je je een bepaalde manier van denken eigen. Na bijna 270 EC ga je dat merken en dringt dat zelfs door tot in je huiskamer, waar je, terwijl je nietsvermoedend van een film geniet, wordt overvallen door je innerlijke bèta die als een slechte bijrijder roept “Dat kan toch helemaal niet!”. Ik was zo’n heerlijk simpele filmkijker, had niet gedacht dat het mij zou overkomen, maar het is dan toch zover. Daredevil is het slachtoffer.

Als jongen wordt hij aangereden en krijgt hij -recept voor succes- radioactief materiaal over zich heen. Hij wordt blind, maar zijn andere zintuigen worden versterkt. Zo kan hij bijvoorbeeld lezen doordat hij de indruk die een pen op papier achterlaat kan voelen en voelt hij veranderingen in temperatuur en luchtdruk. Zijn reukvermogen is vergelijkbaar met dat van een bloedhond, hij kan het aantal zoutkorrels op een krakeling proeven en hoort een hartslag op zes meter afstand. Hij zou zelfs elektromagnetische straling kunnen detecteren.

Dit is het begin van een vermoeiende analyse die funest is voor het kijkplezier. De film is leuk, totdat het niet meer te negeren valt: Daredevil gaat slapen door in een speciaal gemaakte waterkamer te gaan liggen, een holle buis met een laag water die hij van binnen afsluit. Oh kom op zeg! Als ie zo’n goed gehoor heeft als hier wordt geschetst, zou ie niet in staat moeten zijn om de straat op te gaan, laat staan de misdaad te bestrijden. Hij zou effectief gewoon doof zijn door de hoeveelheid omgevingsgeluiden. En stel dat, ja stél dat hij inderdaad zo geweldig goed is. Dan wordt ie in een metalen buis vol klotsend water, zoemende zuurstofpomp en een gehoor zo goed dat ie z’n eigen hart hoort kloppen en zijn bloed hoort ruisen echt hartstikke knetter!

SMS analytisch denken UIT naar ...

Diana Koenraadt is studente Technische Informatica