Voor iedereen wiens vakantiebehoefte niet bevredigd kan worden door het stapelen van bierkratjes in Renesse, zijn reizen van A naar B en vakantie onlosmakelijk met elkaar verbonden. Vaak duurt dit echter net iets te lang en lijkt de klok hierbij stil te staan. Maar hoe voorkom je dat dit reizen synoniem wordt voor de ultieme staat van verveling?
Bij autorijden is het je ergeren aan andere weggebruikers een mogelijke uitweg. Neem bijvoorbeeld de tergend langzame inhaalacties van de ene Kip-caravan na de andere. Gepaard met dit haantjesgedrag, wordt elke keer weer het stereotype beeld van de caravanbezitter bevestigd; man met snor achter het stuur en moeder de vrouw met de voeten op het dashboard, al dan niet puzzelend. Hoewel de details kunnen verschillen, hebben ze één ding gemeen. Ze hebben geen van allen door dat het ‘ik ga op vakantie en neem mee’-spelletje niet bedoeld is om in de praktijk uit te voeren.
Gelukkig is er gedurende mijn reis ook plaats voor amusement. Bij het tankstation sta ik naast een stoere Opel Corsa met geblindeerde ramen en verlaagde voorspoiler. De eigenaar -in leren jas en spijkerbroek- komt teruggelopen van de kassa en stapt in. Het daarop volgende ‘broem broem’-geluid bij het starten lijkt zijn beoogde imago te volmaken. Maar bij het aan gaan van zijn radio, stort zijn imaginaire wereld volledig in elkaar. Vanuit de openstaande ramen is een verdrietige Whitney Houston te horen: ‘I will always love you’. Zich bewust van zijn afgang neemt hij snel het hazenpad waarbij als klap op de vuurpijl zijn motor bijna afslaat.
Geïnspireerd door dit voorval, houd ik het laatste deel van mijn reis de verveling buiten de deur door te multi-tasken. Al scheurend met 160 over de Deutsche Autobahn, met mijn collegelok op de bijrijderstoel, begin ik te schrijven: ‘Reizen, voor iedereen…’

Durand Rekko is student Technische Bedrijfskunde