Stappen voor Eindhoven studentenstad

Na jaren is het eindelijk zover: het woord student is in de stad Eindhoven niet meer synoniem aan overlast. Althans, zo lijkt het na jaren eindelijk ook zover gekomen te zijn op bestuurlijk én politiek vlak. De afgelopen weken zijn er meerdere signalen vanuit de gemeente en TU/e gekomen die mij zeer positief stemmen over de toekomst van studenten in de stad Eindhoven. Eindhoven wordt na jaren van discussie eindelijk aangesloten op het NS nachtnet, de TU Eindhoven geeft met enkele goede ideeën in een beleidsnotitie zijn visie op studentenstad Eindhoven en de concrete verhuisplannen van het ESC naar een aantrekkelijke locatie in de binnenstad worden in samenwerking met de gemeente ontwikkeld. Dit zijn significante doorbraken voor de studentenstad Eindhoven, waar de huidige en toekomstige generaties studenten de vruchten van moet gaan plukken!
Vanuit de studentengemeenschap zijn in het verleden vele goede initiatieven gekomen om bij te dragen aan de stad Eindhoven (onder andere in activiteiten en levendigheid) en dat moet vooral zo doorgaan. Nu er ook door beleidsbepalers een positieve sfeer is geschapen rondom het thema Eindhoven studentenstad zou het een gemiste kans zijn als de huidige generatie studenten hier niet mee verdergaat. In vergelijking met de afgelopen jaren zijn er onlangs vele positieve stappen gezet, maar nu nog uitbouwen…samen op weg naar Eindhoven studentenstad!

Wouter Zwagemakers, student Technische Bedrijfskunde en oud-lijsttrekker Eindhovense Lijst Studenten (ELS)

Scannen bij het Sportcentrum

Tegenwoordig zijn er pasjes nodig om het sportcentrum binnen te komen. Bij toegang moet je jezelf scannen (de deur moet je nog wel met de hand opendoen). Als een tot aap gedegradeerde medewerker achter de balie geen piepje hoort voordat de deur opengaat, zet hij je het sportcentrum uit. Een soort omgekeerde Pavlov-reactie. Voor apen dan.
Zelf ben ik één van die ouderwetse privacy-die-hards die nog elke maand zijn Bonuskaart met een willekeurige voorbijganger ruilt om de data-mining-bezigheden van de AH te frustreren. Ik zorg dat de verlichting van mijn fiets in orde is. Dan kan ik niet aangehouden worden en hoef ik mijn identiteitsbewijs niet te laten zien. Ook reis ik niet meer met de trein, zoek niet machinaal op internet en zou deze ingezonden brief (als het toegestaan was) liever schrijven onder een pseudoniem. Een extra Google-hit voor de academische vrijheid dan maar. Een mening en een naam op internet. Een groot offer in deze asymmetrische privacyoorlog.
De universiteit is voor mij altijd het toonbeeld geweest in het aanbieden van een hoogwaardig samenlevingsalternatief. Een modelsamenleving waarin ontwikkeling wordt bereikt door zelfstandigheid en door verantwoordelijkheid te gunnen aan haar bewoners. Een oase van vrijheid en vertrouwen, omlijst met vrolijk gekleurde slagbomen.
In Cursor 2 verwacht Wim Koch, directeur van het Studenten Sportcentrum, dat het scannen van de pasjes hem ook nuttige ‘managementinformatie’ zal opleveren. Wat en wie er dan met die informatie gemanaged wordt, heeft nog niemand hardop durven zeggen. Kunnen studenten binnenkort niet meer op tentamen als blijkt dat ze zwemmen onder college-uren? Worden werknemers die risicosporten doen in de toekomst uit de collectieve zorgverzekering gezet? Wordt de score van een sportvereniging straks uitgedrukt in ‘piepjes bij de poort’?
Ik vraag me af of wij wel zo onverschillig moeten blijven in die hele studenten scanzaak. Of betekent vragen naar privacy tegenwoordig al dat je iets te verbergen hebt?
 
Matthijs Boerlage, aio Werktuigbouwkunde