Maandag. Sinds het persbericht over onze dubbelpromotie aan de TU/e worden mijn collega en ik platgebeld en -gemaild door de pers. Boven verwachting is de maatschappelijke relevantie van ons onderzoek zo hoog dat het de pers haalt: fouten in technische producten. Leuk, maar er moeten nog wel wat dingen geregeld worden voor de promotieplechtigheid op woensdag. Aan echt werken kom ik niet toe vandaag.

Dinsdag. ‘s Ochtends onder andere gestart met het borgen van de risicomanagementtechniek in het kwaliteitssysteem bij NXP. Het aantal e-mails met succeswensen neemt per uur toe. ‘s Middags naar het verhuurbedrijf om de rokkostuums op te halen. Er moet toch nog wel het één en ander onthouden worden wat betreft het aantrekken van zo’n kostuum; geen dagelijkse kost voor mij. ‘s Avonds onze overbuurvrouw de laatste zaken uitgelegd over de opvang van onze kinderen.

Woensdag. Eindelijk: D-day na vijf jaar onderzoek, waaraan zowat alle vrije tijd is opgegaan. Ik denk dat mijn vrouw vandaag dus voor de tweede keer met mij trouwt. Om drie uur sta ik voor de commissie en krijg ik vijf minuten voor mijn uiteenzetting van het onderzoek, dan mijn collega vijf minuten en dan de vijfenveertig minuten oppositie met enkele lastige (en lange) vragen. Om vijf uur zit de plechtigheid erop en spreekt prof. Brombacher, mijn hoofdpromotor, me toe als ‘jonge doctor’. De receptie is druk en gezellig, ter afsluiting gaan we met beide families en de commissieleden uit eten.

Donderdag. Vandaag vrij. Mijn mailbox thuis is behoorlijk rood. Ook de kinderen zie ik weer; ik heb ze toch wel gemist gisteren.

Vrijdag. Ook vandaag vrij genomen. Zondag is er namelijk nog een klein feestje: het doopfeest van ons dochtertje Anne en ook dat moet voorbereid worden. ‘s Middags de werkmails beantwoord, zodat die zaken ook weer lopen. Volgende week start de nieuwe werkweek en ook met een feestelijke promotieweek achter de rug, gaan de andere zaken daarna weer gewoon door.