Wintersport

Maandagochtend, 10 uur, plusminus 2000 meter boven zeeniveau. Samen met mijn kater en andere wintersporters sta ik te wachten om de skilift in te stappen. Deze keer is het zo’n een typische James Bondlift; twee van die grote zware gondels waar 007 tijdens een schietgevecht zonder probleem van de ene op de andere springt. De slechterik valt het ravijn in en James wordt gered door een helikopter bestuurd door een beeldschone Bondgirl.

Abrupt wordt mijn dagdroom verstoord doordat de lift met een zware klap tegen het betonnen gebouw aanslaat. Terug in het heden doet de liftman het hekje voor ons open en als ware een kudde vee bewegen wij ons met zeventig man richting de grote cabine. Eenmaal ingestapt sluit onze herder de deur weer en begin ik me al snel te voelen als een sardientje in een sardienenblik. De geringe bewegingsruimte is echter nog te overleven, maar zojuist zijn ook de optimale condities geschapen voor het maken van zo’n typische wintersportgeur.

Het basisbestanddeel hiervan is een flinke portie zweetlucht, aangevuld met een vleug te sterke eau de toilette van de 60-jarige vrouw naast mij. Het geheel wordt met vlagen afgemaakt door de aromarijke, doch stinkende adem van de man tegenover mij. Maar nog voordat ik alle aanwezige geurtjes heb kunnen identificeren, word ik gestoord in mijn ontledingproces. Het is de lucht van een scherpe bierscheet die alle eerdere geursensaties doet vergeten. Uiteraard is onduidelijk wie de dubieuze rol als producent hiervan op zich mag nemen. Even probeer ik mijn adem in te houden, maar na 20 seconden geef ik mezelf over aan het grove geweld.

Eenmaal boven aangekomen hapt iedereen gretig naar de frisse berglucht. Maar al snel stort iedereen zich weer in no-time naar beneden om vervolgens weer hetzelfde liftritueel te ondergaan. Heerlijk, die berglucht….

Durand Rekko is student Technische Bedrijfskunde