“Ik had zelf geen geld, maar er bleek een beurs te zijn voor een uitwisseling van Bouwkundestudenten uit Europa en Latijns-Amerika.” Een brede lach op het gezicht van Zineb Seghrouchni. “Dus toen kon ik een half jaar naar Rio de Janeiro.” Haar afstudeerthema was ‘Off the map’. “Mijn begeleiders wilden daarmee studenten stimuleren op een andere manier naar een gebied te kijken, om er informatie te halen die je niet op kaarten of in statistieken kunt terugvinden.”

Seghrouchni combineerde de beurs en het afstudeerthema: ze ging op zoek naar een bijzonder gebied in de miljoenenstad Rio. “Op advies van mijn begeleiders ging ik kijken in een postindustriële wijk die wordt opgeknapt. Maar het was niet wat ik zocht. Tot ik verdwaalde en in een straat terecht kwam die volledig werd overschaduwd door een gigantische snelweg. Twee lagen hoog, die hadden ze er gewoon overheen gebouwd.”

De straat eronder was door dat gevaarte letterlijk van de kaart verdwenen. “Je weet niet wat je ziet. Sommige huizen hadden een balkon. Als je daar op staat, zoeven de auto’s met tachtig kilometer per uur voorbij. En een paar verdiepingen hoger met honderdtwintig.” Het gebied had een eigen sfeer. “Er zat van alles. Winkels en kleine industrie, zoals meubelmakers, metaalgieterijen en garages. Laad- en losplekken, braakliggende terreinen waar wat fruitboompjes en moestuintjes waren aangelegd.”

Het werd Seghrouchni afgeraden om van deze bizarre plek haar afstudeerproject te maken: “Te gevaarlijk. Ik heb verder gezocht, maar uiteindelijk wilde ik toch terug naar die plek.” Ze zwierf rond door het gebied, sprak met de bewoners en het stadsbestuur. Terug in Nederland maakte Seghrouchni een plan om met kleine ingrepen de kwaliteit van het gebied te vergroten. “Wij noemen dat micro-interventies. Ze zijn bedoeld om de lokale collectiviteit te versterken. Zo zou ik bijvoorbeeld met pallets een vloer willen leggen rond de moestuintjes. Dan wordt het een plek waar mensen in een urban-garden kunnen lunchen. Andere plekken zou ik juist willen overkappen, zodat de handelaren in de wijk droog zitten als het regent.”

Haar scriptie (beloond met een 8,5) werd een prachtig boekwerk met tekeningen en foto’s. “Het was veel werk, ik vond het niet leuk meer. Maar achteraf ben ik zo blij met het resultaat.” Het is ook opgestuurd naar Rio, maar of er daar wat mee gebeurt? Seghrouchni heeft haar twijfels: “Het zou leuk zijn, maar het is een onzichtbare plek. Ook het stadsbestuur heeft er weinig oog voor.”

Tekst: Anouck Vrouwe
Fotomontage: Rien Meulman