/Voorpagina /Nieuws /Mensen /Achtergrond /Academie /Onderzoek /Opinie /Reportage /Bestuur /Cultuur /Studentenleven /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 23 september 1999 Cultuur

Roadie zijn is een zwaar beroep Vervolg pagina 5. Maar komen er ook meer bezoekers als we alles naar binnen verplaatsen? Eigenlijk denkt niemand dat. Dan is ook het hele effect weg: de bandleden in de verdiepingen van T-Hoog, naast het enorme filmdoek. We nemen de gok, de regen die nu valt, valt vanavond niet. Dus de man van de stoeltjes wordt niet teruggestuurd, maar mag ze ergens droog neerzetten. De band gaat het hele stuk oefenen omdat ze de muziek al lang niet meer gespeeld hebben. De middag tevoren hebben de medewerkers van de openluchtbioscoop het enorme doek tegen het gebouw gehangen, de medewerkers van Total Stage Technics zijn druk bezig met de lichttorens en het leggen van kabels. Het Facilitair Bedrijf heeft voor elektriciteit gezorgd in T-hoog en ook de liften doen het weer. Het wachten is op Philip en Marc, de technici van Art Zoyd. Door de files rond Eindhoven komen ze vijf kwartier later, rond 20.15 uur. Een aantal spots blijkt verkeerd, woensdag moet iemand bij een ander bedrijf nieuwe halen. De jongens van de openluchtbioscoop waren Īevenā gaan eten en Philip en Marc willen proefdraaien, het is al 21.00 uur. Ze willen per se de montage bekijken, die nog gemaakt moet worden, want al vaker bleek de film verkeerd om te zitten. Rond halftien komen de bioscooptechnici. Rond een uur of elf komen Philip en Marc in het hotel, de keuken is dan al dicht. De medewerkers van de openluchtbioscoop halen in het donker het doek naar beneden in verband met de verwachte regen. Weg kwijt Om negen uur zijn woensdagmorgen zijn Philip en Marc weer aanwezig. SG medewerkers en ondergetekende helpen met het uitladen van de instrumenten, daarna sluiten ze alles aan. De geluidstechnici van TST gaan aan de slag en voor de organisatoren is het nu voornamelijk wachten. Er moet nog een tent komen om de PA te beschermen en Corine Bolwerk van SG haalt in Helmond de nieuwe spots op. Eigenlijk gaat alles zijn gang, op een paar dingetjes na. Alleen het weer wordt steeds slechter. De voorstelling wordt een succes, het ziet er prachtig uit, er zijn ondanks de kou en de regen ruim vierhonderd mensen, bijna niemand loopt weg. Rond middernacht is de voorstelling afgelopen, het afbreken kan beginnen. De bandleden gaan naar Plaza Futura, die nog een maaltijd hebben geregeld. Philip en Marc zijn ook welkom, maar raken de weg kwijt in nachtelijk Eindhoven. Ze zien de bandleden pas weer in het hotel, na half drie Īs nachts. Roadie zijn is een zwaar beroep. /.

De culturele Top 5 van Jeroen Visschers Vijfdejaars student Bouwkunde Als architectuurstudent kan ik er niet onderuit om een werk van bouwkunst te noemen. Iedereen zou eens de villa E-1027 van Eileen Gray moeten bezoeken in Cap-Martin. Het bijzondere van deze villa is dat ze gebouwd is door iemand die GEEN architect is en dan ook nog eens meubelmaakster. Schitterend hoe alles in de villa uitschuifbaar, ver- plaatsbaar en demontabel is en dat voor 1926! In een handomdraai kun je van de woonkamer een zomerterras maken, kom daar maar eens aan met je rijtjeshuis of flatje. Van architectuur naar film is eigenlijk niet zoān grote stap. Mijn favoriete film, waar je me Īs nachts nog wel voor wakker kan maken, speelt zich dan ook af in een hele mooie villa. De film, Lost Highway, staat bol van spanningen en onverklaarbare gebeurtenissen. David Lynch schreef voor deze films een plot wat echt niemand begrijpt, of althans ik heb ze niet gesproken. Maar dat is ook het knappe van de film, het plot is eigenlijk ondergeschikt aan de ervaring van de film, je moet het gewoon over je heen laten komen. Als derde in mijn top vijf staat een reproductie van een be- staand cafŽ dat gebouwd is in een enorme houten kist waar je door kan lopen. (zie foto) De beannery, zo heet het, bestaat helemaal uit dingen die Edward Kienholz als afval gevonden heeft. Met deze collage van afval zet hij een hele beklemmende sfeer neer, met de hoofden van klokken en vette aaneengeplakte haren. Heel overweldigend als je het voor het eerst ziet. Als boek en als nummer vier zou ik Īde reizigers in de anti-tijdā van Hugo Claus kiezen. Het is een surrealistische reis door een heel rare wereld en is ook niet meer dan een soort van collage van beelden zonder verhaal. Ik laat het dan ook maar over mij heen komen. Als afsluiter: beste muziek. Ik geloof dat ik ĪPortisheadā toch wel mag noemen. De beste band voor de herfst. Ik geloof dat Ronald Giphart de muziek ooit als Īzwampendā omschreef. Nu, dan weet je het wel, lekkere langzame, zeurende muziek waar ik me wel thuis bij voel als het buiten weer eens druilerig is. Daar red ik het wel tot de winter mee. /.

Cabaret als basis voor shopping malls Voor de afdeling Bouwkunde, is een lezingenreeks begonnen in de Blauwe Zaal van het Auditorium. Afgelopen maandag sprak prof. Alex Wall, hoogleraar urban design aan de Technische Universiteit van Karlsruhe over shopping malls in de traditie van Victor Gruen in de USA. Prof. ir. Jan Westra van Bouwkunde hield een inleidend praatje, waarin hij al aangaf dat de Amerikaanse traditie van de gigantische shopping malls een beetje aan het tanen is. Het wordt vervangen door multicenters, waar nog meer te doen is op ŽŽn locatie. De trend van de shopping malls zal overgaan en deze zal direct overstappen op de multi centers. Prof. Alex Wall, die in 1948 in de Verenigde Staten werd geboren, studeerde aan de Architectural Association in London en hij was een van de eerste medewerkers in het bureau OMA van Rem Koolhaas (van 1982 tot 1990). Zijn eigen werk figureerde in de tentoonstelling ĪReferentie OMAā (1995), die te zien was in het NAI in Rotterdam. Wall vertelde maandag over Victor Gruen, die in 1939 ten tijde van de Anschluss Europa ontvluchtte en naar de Verenigde Staten vertrok. Dit deed de architect, omdat hij niet alleen joods was, maar zich ook nog bezig hield met cabaret-gezelschappen, iets wat in die tijd verboden was. Deze hobby pakte hij in New York weer op; hij produceerde daar twee cabaret-voorstellingen op Broadway. Zijn kennis over deze vorm van vermaak gebruikte hij bij zijn ontwerpen voor winkelcentra. Het cabaret had hem geleerd dat je voetgangers zover moet krijgen dat ze gaan kijken, waardoor ze ge•nteresseerd raken en gaan kopen. Om de stimulans van dat gewenste koopgedrag te bereiken, bracht hij bijvoorbeeld de buitenmuur van een centrum verder naar achteren, waardoor een open overdekt gedeelte ontstond. Daar zette hij glazen vitrines neer, zodat de winkelende menigte de koopwaar kon bekijken. Hij ontwierp voor een winkel van Grayson zelfs verzonken etalages, waar etalagepoppen werden afgewisseld door echte modellen en waar het publiek binnen moest komen over een bruggetje. In 1943 bedacht Gruen het prototype van een shopping mall, dat heel lang als uitgangspunt is gebruikt; hij verplaatste de parkeergelegenheid naar het dak, of ondergronds. Hij wilde de winkelcentra verkeersvrij houden. In zijn ontwerpen hadden voetgangers een vooraanstaande plaats. Zij waren eigenlijk altijd zijn uitgangspunt. Verder was het in zijn malls belangrijk dat er veel open ruimte was. Er waren tuinen en beelden, om de mensen een prettig gevoel te geven. Voor zijn ontwerp voor een shopping mall in Northland gebruikte hij de Lijnbaan te Rotterdam als uitgangspunt. Wat nog steeds navolging vindt over de hele wereld, is Gruens ontwerp van Fortworth. Dat is nooit echt gebouwd, maar is wel de basis van veel later gebouwde shopping malls. Daarin is gebruik gemaakt van de verschillende verkeersaders. Daaromheen wordt een ring gelegd, er worden een paar grote parkeergarages gebouwd op dusdanige locaties dat het maximaal vijf minuten lopen is naar het centrum. Dit werd ontworpen op basis van het idee dat Gruen een organische stad wilde bouwen met een metropolitaans centrum. Een dergelijk shopping mall zou daar een belangrijke bijdrage aan leveren. /.

/Zigeunerleven en ra•muziek bij SG Muziek staat centraal bij Studium Generale vanavond met de indringende film ĪGadjo Diloā en een concert van Les Vagues du Ra•. In ĪGadjo Diloā reist Parijzenaar StŽphane Īs winters door Roemeni‘ op zoek naar de muziek van Nora Luca. Hij ontmoet een dronken en tierende zigeuner Izidor, de hoofdman van de Lautarisstam. StŽphane wordt opgenomen in de gemeenschap, wat voor hilarische momenten zorgt. Ra•muziek lijkt in Nederland aan een tweede golf te beginnen, nadat het eind jaren Ī70 al op kwam. De muziek, een swingende rockbasis aangevuld met originele Noord-afrikaanse instrumenten en zang, varieert van kritiek op het fundamentalisme tot liefdesliederen. Les Vagues du Ra• beginnen om 22.00 (Senaatszaal), ĪGadjo diloā om 20.00 uur (Blauwe zaal). /AOR-films Nicolas Cage komt in een perverse nachtmerrie terecht als hij onderzoekt of de moord op een gevonden stukje film wel echt is. Ī8mmā is van regisseur Joel Schumacher en wordt vertoond op dinsdag 28 september. De zondag daarvoor, ook om 20.30 uur in cafŽ Onderdruk, draait de zwarte komedie ĪVery Bad Thingsā waarin een stripster per ongeluk wordt vermoord op een vrijgezellenfeestje. /Fanfare Cioc‰rlia De snelste fanfare ter wereld, zo wordt de Roemeense Fanfare Cioc‰rlia genoemd. Al eerder verrasten ze met hun vrolijke feesten- en partijenmuziek bij de bekroonde film ĪUndergroundā van de Joegoslavische filmer Emir Kusturica. Nu voor een tientje op vrijdag 24 september in het Luisterhuis van het Muziekcentrum (20.15 uur). Even goedkoop is een dag eerder het concert van Denise Jannah. Deze jazzzangeres is als enige Nederlandse uitgenodigd door het beroemde Blue Note label, waar alle groten bij speelden. /.