Het gat is vier jaar geleden gesloten met weefsel van haar eigen hartzakje. “Het is goed dichtgegroeid en omdat het mijn eigen weefsel is, wordt het niet afgestoten.” Het hart van Julia en haar andere organen hebben echter het nodige te lijden gehad doordat het pas op haar achttiende is ontdekt. “Mijn organen hebben al die jaren te weinig zuurstof gehad en mijn hart is helemaal uitgerekt en drukt een long weg. Daar kunnen ze niets tegen doen.” Een harttransplantatie wil Julia nog niet. “Daar ben ik nog te jong voor.”

Dat betekent dat Julia snel buiten adem en heel snel moe is. Ze rijdt vaak rond in een kleine scootmobiel en deze week krijgt ze een elektrische rolstoel “met zo'n joystick. Niet leuk, maar als ik daarmee colleges kan volgen, wil ik er wel in zitten. Mensen die mij kennen, houden wel rekening met mijn gezondheid. Mijn vrienden proberen me overal bij te betrekken. Voor de grap rijden ze ook wel eens een rondje op mijn scootmobiel. Aan de andere kant merk ik ook dat voorbijgangers me soms niet aan durven kijken als ik in mijn scootmobiel zit, alsof ze niet weten hoe ze ermee moeten omgaan. Maar zodra ze me kennen, of als ik zelf wat zeg, is het weer goed.”

De arts raadde het Julia af om aan de universiteit te beginnen. Toch schreef ze zich in bij Biomedische Technologie. Ze studeert in deeltijd. “Met goede regelingen en met veel zelfstudie lukt het wel.” Ze is na vier jaar over de helft van haar tweede jaar en is inmiddels met vaardigheidsblokken begonnen. “Studentendecaan Chris Sepers van het Onderwijs en Studenten Servicecentrum en de studieadviseurs en docenten van BMT helpen me heel erg goed.”

Julia weet nog niet welke kant ze uit wil. Tissue engineering spreekt haar aan, “maar nanotechnologie, een heel ander vakgebied, vind ik ook erg interessant.”
Ze heeft erover gedacht om haar ervaring als hartpatiënt in te zetten. “Bepaalde onderzoeken zijn niet prettig en zouden echt verbeterd kunnen worden. Misschien ga ik daar later iets mee doen. Maar op dit moment wil ik er eigenlijk zo weinig mogelijk mee te maken hebben en richt ik me liever op iets anders.”

Een half jaar geleden verhuisde Julia naar een spacebox op de campus; ze wil zo min mogelijk afhankelijk zijn van anderen. Ze vindt het gezellig wonen tussen de overwegend internationale studenten. “Iedereen vraagt me uit eten en we zoeken elkaar op. Het is heel leuk om te zien hoe al die mensen uit verschillende culturen samen leven. De vergunning voor de spacecabins loopt in 2010 af en de bewoners voeren op dit moment volop actie om de cabins te behouden. Ik hoop dat dit lukt.”

Julia is tijdelijk bij haar ouders thuis om bij te komen van een operatie. Tijdens het gesprek probeert haar groene dwergpapegaai de aandacht te trekken. “Ik heb veel steun aan Pino; hij is heel grappig,” zegt Julia lachend. “Ik heb het idee dat hij zijn naam kan zeggen, heel snel en met een hoog stemmetje, maar volgens mijn vriend is het gewoon fluiten.”

Haar vriend, Yannick Tollenaere, heeft ze in de trein leren kennen. Hij studeert Electrical Engineering aan de TU/e en is bijna klaar met zijn bachelor. “Yannick is er gewoon voor mij. Hij probeert het altijd van de zonnige kant te bekijken, ook als mij dat niet meer lukt. Hij is echt geweldig.” Samen met Yannick ging ze onlangs op dansles bij studentendansvereniging Footloose. “Dat is iets wat ik al heel erg lang wil en ik vind het heel erg leuk om te doen. Ik dans op mijn eigen tempo en ga zitten wanneer dat nodig is. En desnoods doe ik twee beginnerscursussen. Zo is het eigenlijk met alles. Ik kom snel mijn grenzen tegen als ik iets wil doen, maar dat weerhoudt me niet om het te proberen.”/.