Enkele weken geleden viel er een dikke envelop op de mat. Er waren weer verkiezingen aan de TU/e. Mij bekruipt dan altijd een onbehaaglijk gevoel van nutteloosheid. De studentenfracties sloven zich uit om de TU/e te behangen met een dikke laag posters en wie zich in de buurt van het Auditorium durft te begeven, wordt doodgegooid met ‘ludieke’ acties. De speerpunten bestaan eigenlijk alleen uit onbenulligheden, zoals meer plek in de fietsenstalling, en open deuren zoals dat studenten zich breed moeten kunnen ontwikkelen.

Eerlijk gezegd is de envelop zomaar bij het oud papier beland. Ik realiseerde me dan ook pas na de e-mailherinnering dat ik dit jaar voor de personeelsfractie (PUR) moest stemmen en niet voor de studentenfractie. Het verkiezingsprogramma bestaat ook hier vooral uit open deuren -in de trant van ‘De TU/e dient financieel gezond te blijven’- en geldt gemakshalve voor alle kandidaten. Verder kende ik geen van de kandidaten en was er niemand van mijn faculteit. Niet dat de verkiezing veel zou uitmaken; er waren tien kandidaten voor negen zetels.
Toch heb ik de schamele website van de PUR maar eens opgezocht. Daar valt te lezen dat de PUR een heuse missie heeft. Ze wil onder andere de regionale binding van de TU/e behouden, met het Nederlands als voertaal. Hier valt wat voor te zeggen, maar toch vind ik dat de TU/e zich internationaal moet profileren - en daar hoort Engels bij.

Potverdorie, nu heb ik maar één keus, en ben ik het daar ook nog niet mee eens. Wat moet ik daar nu mee? De twee studentenfracties doen tenminste nog een poging zich te onderscheiden. Ik heb blanco gestemd en ik ben blij dat ze voor twee jaar gekozen worden, dan krijg ik volgend jaar tenminste niet weer zo’n envelop.

Bram van Gessel, promovendus bij Technische Natuurkunde