/Voorpagina /Nieuws /Mensen /Achtergrond /Academie /Onderzoek /Opinie /Reportage /Bestuur /Cultuur /Studentenleven /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 16 december 1999 Studentenleven

Oud-TUE’ers beklimmen 7000 meter hoge Aconcagua Marc Breukers, Dirk-Jan Bijvoet en Christian Bakker willen volgend jaar de Argentijnse berg de Aconcagua beklimmen, de hoogste berg in Zuid-Amerika (7000 meter). Alleen de sponsoring en de teamgenoten zijn nog een probleem. Twee oud-TUE’ers vertellen over ‘frost-bite’, een ‘chill-factor’ temperaturen van –40 ºC en over het ‘wij tegen de berg’. “Je moet geen Costa Brava-ganger zijn. Dan kun je beter thuisblijven.” Je ziet ze regelmatig op de televisie: de buitenlandse waaghalzen die op een krakkemikkig vlot de Amazone afvaren of blootsvoets het empire state building bedwingen. Vaak zijn het pezige, gebruinde mannen met een baard waarin je de plukken mos en vuil kunt zien hangen. Het verschil met Marc Breukers en Dirk-jan Bijvoet is schokkend. Beiden zien er netjes geknipt en geschoren uit. Toch staan beide vrienden op het punt iets bijzonders te ondernemen: volgend jaar willen ze de Aconcagua bedwingen. Initiator van de expeditie, Marc Breukers, vertelt hoe het allemaal begon: “In ‘92 maakte een trainingsmaatje/vriendin deel uit van de Nederlandse bergloopselectie. Zij werd gevraagd voor een trainingsstage ter voorbereiding op het EK berglopen, dat in de Alpen werd gehouden. Deze vriendin vroeg of ik meeging, omdat ze dacht dat het wel iets voor mij zou zijn:hiken/crossen door de bergen. Deze buitenkans greep ik met twee handen aan.” Hoger De Alpen maakten zoveel indruk op de Limburger dat hij samen met een vriend het plan opvatte andere en hogere bergen te gaan beklimmen. “We wilden dan ook dit jaar rond het millennium een berg in Nepal beklimmen. Boven op de top een fles champagne ontkurken als ultiem millenniumfeest.” Helaas ging het feest niet door. De vriend werd vader en besloot af te zien van de expeditie. Breukers was allerminst ontmoedigd. “Ik was nu besmet met het virus en wilde per se meer bergen gaan beklimmen.” In 1996 sloot hij zich aan bij een groep die naar het basiskamp van de op één na hoogste berg ter wereld, de K2 in de Karakoram in Pakistan, wilde lopen. “We hebben toen het basiskamp dat op ruim 5000 meter ligt, bereikt. Daarna hebben we een bergpas op 5800 meter beklommen. Hoewel we toen (uiteraard) niet tot aan de top zijn geweest, had ik wel zoiets van: wauw! Dit is extreem gaaf!” Steeds grotere uitdagingen wilde Marc Breukers aangaan. “In oktober van dit jaar fietste hij vanuit Lhasa (hoofdstad van Tibet) naar het basiskamp van de Mount Everest op 5400 meter. “Met een jeep er naar toe vond ik toch een beetje kinderachtig”, zegt Breukers lachend. Aconcagua Volgend jaar december staat dus de Aconcagua op het programma, een enorme berg 80 kilometer ten noorden van de Chileense hoofdstad Santiago. Twee teamgenoten van Beukers zijn al bekend: Dirk-jan Bijvoet en Christian Bakker. Bijvoet: “Ik ben altijd wel in geweest voor een beetje extreme dingen. Christian en ik zijn beide lange-afstand lopers. Christian heeft de nodige bergsportcurssusen in Zwitserland gedaan en heeft ook nuttige ervaring opgedaan met lange trektochten. De drie mannen zijn nog op zoek naar teamversterking. Breukers: “We zoeken nog minimaal een man. Dan zijn we met zijn vieren en kunnen er duo’s gevormd worden. Dat is erg handig wanneer iemand niet verder kan of wil, dan gaat zijn wederhelft met hem mee en kunnen de andere twee doorgaan.” Dat laatste is niet ondenkbaar, want de gevaren op de Argentijnse berg zijn groot en talrijk. Breukers: “Het grootste gevaar is de wind. De windkracht kan soms wel oplopen tot 250 kilometer per uur (straalwinden op grote hoogte). Dat staat gelijk aan orkaansnelheid.” Een ander gevaar is de temperatuur, die kan ‘s nachts wel dalen tot –40 C en als er dan ook nog zo’n harde wind staat, is de gevoelstemperatuur of ‘chill factor’ nog vele malen lager.” Ezels De expeditieleden hebben er bewust voor gekozen geen dragers in te huren voor het vervoeren van proviand. Ze doen het liefst alles zelf. Voor het vervoer van bagage huren ze ezels. Het eten op grote hoogte wil nog wel eens problemen veroorzaken. Breukers: “Door de grote hoogte proef je vaak de smaak van het voedsel niet, je hebt geen zin om te eten. Dat is natuurlijk erg gevaarlijk als je al je energie nodig hebt. Daarom heb ik iedereen aangeraden om eten mee te nemen dat hij zelf lekker vindt. Dat vergroot je hongergevoel.” Breukers benadrukt dat de drie geen macho’s zijn. “Ik bedoel, je moet wel gehard zijn en een behoorlijke conditie bezitten maar we weten donders goed waar onze grenzen liggen.” Verder is het volgens hem van levensbelang dat er een goede sfeer heerst binnen het team. “Het is wij tegen die berg.”/. Aspirant teamleden kunnen mailen naar: Marc Breukers@asml.nl /.

Off-road rolstoel Op het eerste gezicht lijkt het voertuig in de elektrotechniekwinkel een geïmproviseerde buggy. Maar wie beter kijkt, ziet dat het hier om een robuust uitziende rolstoel gaat. Student elecktrotechniek Jeroen Hilgers is maar druk met deze ‘off-road rolstoel’. “De man van wie we deze opdracht kregen, had de rolstoel voor zijn vrouw gemaakt. Hij heeft de stoel in elkaar gezet met onderdelen van twee verschillende elektrische rolstoelen. Hierdoor kreeg het wagentje ook twee joy-sticks.” Dat bleek nogal onhandig voor de vrouw. Het was vaak erg lastig ervoor te zorgen dat de joysticks goed met elkaar samenwerken. “Het echtpaar ging graag naar het strand. Nu is het probleem van die twee stuurknuppels dat je ze beiden tegelijkertijd naar voor of naar achter toe moet bewegen, anders werken ze niet”, aldus Jeroen Hilgers. Wanneer het echtpaar over zanderige, oneffen paden naar het strand reed, kwam het vaak voor dat een van de knuppels per ongeluk naar buiten of naar binnen bewoog. Hierop maakte het voertuig een piepend geluid en weigerde het dienst. “Erg lastig dus”, vat Hilgers het probleem samen. “Dus moesten we een manier zien te vinden om van de twee joysticks er één te maken.” Eerst werd bedacht om een schakeling tussen beide stuurknuppels te zetten, zodat beiden functioneren als één. “Dat bleek dermate tijdrovend dat we een andere oplossing moesten zoeken. We gaan nu de joy-sticks in één stick combineren.” Het project is volgens Hilgers binnen een paar dagen klaar. “Ruim op tijd voor het strandseizoen”, lacht hij./. /.