Untitled Document
Van hier naar Tokyo en weer terug
Rijstverhalen/Joep Keij
Foto/Joep Keij
TU/e student Werktuigbouwkunde en cabaretier Joep Keij is
begin juni naar Japan vertrokken voor een buitenlandse stage.
Het thuisfront houdt hij op de hoogte van zijn avonturen via een
wekelijks mailtje met de naam 'Rijstverhalen'. Ook heeft hij een
website gemaakt met al zijn ervaringen, een prijsvraag, videobeelden,
foto's en een gastenboek. Hieronder volgt een selectie uit de
eerste twee delen van zijn Rijstverhalen vanuit Tokyo.
Brussel - Kopenhagen
Maandag 4 juni was het zover: na een nogal tumultueuze week
was het tijd om mijn zorgvuldig ingepakte en dichtgetrapte koffer
in de auto te leggen voor de reis van Bergen op Zoom naar Brussel.
Op de eerste stop in Kopenhagen even bellen, wat drinken en weer
inchecken voor het volgende ritje Next stop: Narita Airport, Tokyo.
Bij de wachtruimte voor deze vlucht kan ik alvast even wennen
aan mijn nieuwe medemensen voor de komende drie maanden en aan
mijn zojuist verworven status: IK BEN EEN REUS!
Train van Narita naar Nippori
Zo dat was mijn allereerste long distance flight. Mijn buurman
in het vliegtuig was een Japanse vakantiegids. Hij woont vlakbij
Hakone en heeft aangeboden dat ik hem mag bellen als ik daar in
de buurt ben, dan kan hij me een dagje meenemen naar de bekendste
berg van Japan, Mount Fuji (Fuji-san).
Vlak voor de landing was het prachtige landschap van Japan goed
te zien, er is hier geen rechte lijn te ontdekken op het platteland,
alles kronkelt hier maar een eind raak.
Om van het vliegveld naar Tokyo-stad te gaan, moet je twee uur
met de trein. Het is helemaal niet zo druk als ik had verwacht;
de trein is bijna leeg, het vliegveld is niet echt heel erg druk
de mierenhoop shock is uitgebleven.
Tokyo Institute of Technology
Het treintripje van Narita naar het Tokyo Institute of Technology
duurde al met al een uurtje of drie. De campus straalt echt
een studentensfeer uit. Op alle bankjes, trappen en grasveldjes
zitten, liggen en jongleren studenten. De kamer van professor
Imura was best snel gevonden. Professor Imura is mee gereden met
de trein (tien minuutjes) om mij naar mijn voorlopige appartementje
te brengen. Waarschijnlijk ga ik over een maandje naar een dormitory
met een boel andere internationale studenten, maar omdat daar
nog geen plek was, krijg ik voorlopig deze kamer. Als je binnenkomt,
staan er slippers klaar, want je mag hier nergens met schoenen
van buiten naar binnen, ook op de universiteit niet.
Dagelijks leven uhum!
Nu is dus het dagelijks leven een beetje begonnen, ik kan
redelijk slapen
's nachts, mijn opdracht voor mijn stage is duidelijk en ontzettend
uitdagend. Het zal niet gemakkelijk worden, maar professor Imura
is zeer bekwaam in deze materie (hybride systemen) en mijn kennis
van mijn vorige stage komt zeer goed van pas.
Nu mijn chocoladerepen en mijn witte broodjes met Goudse kaas
op zijn, moet ik er aan geloven: Japanse lunches! Tussen de middag
eten we hier een lunchbox met stokjes! Dit lukt aardig goed, zelfs
de witte rijst kan ik goed met stokjes naar binnen schuiven.
Verder zit er iets van hete kip, of een visgerechtje bij.
's Avonds is hier bijna elke avond een honkbalwedstrijd op tv,
want dat is hier echt sport nummer ichi (=één).
Streetlife
Eén van de typische dingen waar ik het meest aan moet wennen,
is het feit dat ze hier links rijden en lopen. Niet alleen op
straat, maar vooral op de brede stationstrappen. Hoe vaak ze me
niet boos hebben aangekeken als ik weer eens aan de rechterkant
van de trap naar mijn trein holde.
Toen ik mezelf op weg naar de universiteit aan het afvragen was
wat nou de grootste verschillen zijn met Nederland, bedacht ik
me dat ik hier nog helemaal geen zwerver ben tegengekomen. Op
dat moment zag ik een jongen voor de eerste keer in Tokyo een
prullenbak in duiken. Verwonderd bleef ik even kijken, en viel
achterover van verbazing toen hij een dik stripboek uit de prullenbak
viste Strips zijn hier echt bijna net zo belangrijk als eten voor
jongelui! Ze hebben hier stripbundels die even dik zijn als het
telefoonboek van Amsterdam.
Over prullenbakken gesproken, ze splitsen het afval hier echt
bijna ziekelijk! Best goed hoor, het papier apart (alleen tijdschriften
en schrijfpapier, geen papieren verpakkingen), blik in een doos
en dan de combustionals (brandbare dingen) en dan de rest (plastics
vooral). Er staan dan ook vier grote dozen in het lab waar je
alles in moet doen. Op de campus staan buiten amper gewone prullenbakken,
maar wel een hele hoop bakken voor blikjes en een hele hoop bakken
voor petflessen. Ik dacht dus, 'nou nou wat een milieubewust
volkje!', geen wonder dat het Kyoto-verdrag hier is getekend.
Omdat ik nog geen eigen mok in het lab had staan, mocht ik papieren
of plastic bekers gebruiken die hier staan voor gasten. Toen ik
op mijn milieubewusts mijn bekertje bewaarde voor mijn volgende
koffie verklaarden ze me hier helemaal voor gek! Die zijn voor
eenmalig gebruik hoor, die mag je weg gooien! Blijkbaar maken
ze zich hier niet druk om de hoeveelheid afval, als het maar gescheiden
is!
Westerling
Een paar maanden geleden vertelde Cindy me in Den Haag over haar
verblijf in Hong Kong. Ik herinnerde me dat verhaal ineens toen
ik deze week het treinstation in liep. Ze vertelde dat toen ze
een paar maanden in Hong Kong was en ze plots een westerling zag
die bijna om zijn nek wilde vliegen om 'gewoon Engels' met hem
te praten. Ik heb dat volgens mij nu al! Toen ik deze week rond
een uurtje of 19.30 naar huis ging (na aan alle studenten in het
lab uitgelegd te hebben waarom ik zo vroeg naar huis ging) moest
ik een kaartje kopen op het station. Ineens rook ik een geur die
ik al een week niet meer had geroken: een Westers parfum! Die
hoorde bij een meisje dat voor me stond en aan haar blonde haarkleur
te zien, was ze inderdaad geen Aziatische. De strijd tussen aanspreken
en zelfbeheersing bleef onbeslist, doordat zij een ander perron
op liep dan ik voordat ik iets had durven vragen, maar toen zij
aan de andere kant van het perron stond zag ik heel even een zelfde
blik als ik waarschijnlijk had op dat moment "Excuse me,
where are you coming from?".
Welkomstfeestje
Afgelopen donderdag was er een welkomstfeestje gepland voor me.
Eerst moest ik me door twee uur Japanse stagepraatjes heen worstelen,
waarin ik eigenlijk alleen de formules snapte tussen alle Japanse
tekens. Daarna werd het zaaltje omgebouwd, zodat er een centrale
tafel ontstond waarop allerlei schalen met Japanse gerechten,
sukiyaki (ook van Conimex te verkrijgen!), sushi, pizza's en vooral
speciaal voor Joep: kaas! Want Joep komt uit Holland en eet dus
kaas (al was het cheddar en Zwitserse)!
Daarna nog een paar mooie Powerpointjes laten zien over tulpjes,
molens, de Oosterschelde stormvloedkering en wafer steppers.
Echt super grappig, ze hadden Japans bier en andere alcoholische
drankjes. Na twee biertjes lag iedereen helemaal dubbel van het
lachen en na mijn presentatie stonden een paar studenten al niet
zo heel stevig meer op hun Japanse beentjes.
Regenseizoen
Donderdagmorgen toen ik naar mijn stage wilde lopen, regende het.
Niet zo vreemd want juni valt hier nu eenmaal in het regenseizoen.
Ik dacht dus, ach Simon-regenjas aan en lopen maar Ik ben nog
nooit in zo'n korte tijd, zo ontzettend nat geworden door en door
nat! En al die lui met parapluutjeswaren gewoon nog helemaal droog.
Ik ga morgen een plu kopen!/.
Wie de Rijstverhalen van Joep Keij wil ontvangen per mail,
kan zich aanmelden door een mailtje te sturen naar japan@joepkeij.nl.
Of kijk op de website http://joepkeij.50megs.com/.
