/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Reportage /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 17 februari 2000 Ruis

Frikadellen happen Liefhebbers van een vette hap konden vorige week hun hart ophalen. Alternatieve sportvereniging All Terrain, waarvan de leden normaalgesproken op mountainbikes door bossen crossen en van bergwanden abseilen, hield een wedstrijdje frikadellen eten. Eens in de zoveel tijd organiseert de sportvereniging een dergelijke ‘ludieke’ activiteit. Winnaar werd Axel Lexmond, AIO bij Werktuigbouwkunde. Hij slaagde erin achttien en een halve gehaktstaaf te verorberen en vestigde daarmee een nieuw record. “Ja goed hè? Ik ben eigenlijk verre van een liefhebber van frikadellen, maar het ging me goed af. Er hadden er nog wel twee bijgekund.” Er was overigens geen vette prijs voor de winnaar. Wel was er de eeuwige roem en de verplichting de wedstrijd volgend jaar te organiseren. Lexmond: “Aangezien ik erg van de Provençaalse en Italiaanse keuken hou, zat ik meer te denken aan een wedstrijd olijven eten. Daar ben ik namelijk wel gek op.” Foto: Bram Saeys

Over brandende handen en een blonde godin Blonde God, Valentijn, S, en Prinsje. Het is een greep uit de afzenders die op Valentijnsdag via de website van Cursor publiekelijk hun genegenheid toonden aan al dan niet stille liefdes. Aangezien volgens onze teller die dag 34 mensen de pagina bezochten, hebben de afgeschoten liefdespijlen waarschijnlijk niet in alle gevallen doel geraakt. De berichten zijn inmiddels van het net gehaald. Hoewel Valentijnsdag voorbij is, willen we jullie een korte samenvatting van de berichten toch niet onthouden. Allereerst: stille liefdes. Die zijn er op de TUE wel degelijk. Zo verklaarde B de liefde aan Liesbeth en hoopte een TeMa-tje op toenadering van Dennis met wie ze samen Engels volgt. Ook op de werkvloer natuurlijk. Een anonieme inzender loopt graag bij Studium Generale binnen vanwege één van de medewerksters. Mysterieus was de oproep van Valentijn aan M*M*S: “Het zijn de onverwachte gebeurtenissen die het leven kleur geven. Durf jij het avontuur aan?” Ronduit ontroerend was het gedicht van Prinsje voor zijn Engeltje: …Het zijn jouw handen, die mij verbranden. Het zijn jouw voeten, die mij strelen moeten. Het is jouw stem, waarin ik zwem… Een anonieme dichter was geïnspireerd door het fantasy-genre en beloofde zijn stille liefde te zijn als Durnik of Belgarion om haar te ‘saven’ uit handen van Ba’alzamon of Torak. De liefdesverklaringen van S. en een ‘Blonde Godin’ lieten weinig aan de verbeelding over: “Elke keer als ik je zie, vraag ik me af hoe het komt dat jij zo lekker bent”, zo vraagt S zich af bij het zien van haar gewilde, ontzettend lekkere vent in wiens nabijheid ze toch steeds maar weer dichtslaat. De Blonde Godin tot slot is tot over haar oren verliefd op de student Technische Bedrijfskunde die ze sinds het Industria Gala kent en met wie ze een keer buiten het Paviljoen zou willen afspreken. Dat hij al een vriendin heeft, maakt haar niets uit.

Bits Een achtervolgingsscène: je loopt door smalle steegjes voortgejaagd door het geluid van blaffende honden en brullende mannenstemmen. Bij elke splitsing twijfel je even, terwijl de ‘slechten’ dichterbij komen. Moedig als je bent blijf je lopen totdat…het steegje waarin je rent doodloopt op een hek met een slot eraan. Hardhandig trek je aan het hek maar het maakt niets meer uit. De honden staren je dreigend aan met hun bloeddoorlopen ogen. Een schot wordt gelost en…CUT! Cliché, cliché, cliché!! Zo voorspelbaar en toch komt het nog zoveel voor. Waarom? Omdat wij, het publiek, niet kritisch genoeg zijn. We moeten ons gewaarworden van deze clichés en ze vervolgens aanklagen. Wel, dit gewaarwordingproces begint bij Cursor in samenwerking met www.moviecliches.com Op deze site kom je honderden voorspelbare situaties tegen, gerangschikt volgens 75 hoofdonderwerpen (van Airplanes tot Wood). Deze Bitsredacteur koos, met het oog op de overwegend mannelijke populatie van de TUE én eigen voorkeur, de volgende onderwerpen uit: alcohol, seks en achtervolging. Wanneer een vrouw op bezoek komt bij een man, vraagt hij haar altijd of ze iets wilt drinken. Nonchalant beantwoordt ze zijn vraag positief en krijgt vervolgens een glas met inhoud in haar handen geduwd. Waarom is het zo vanzelfsprekend dat zij alles lust wat hij haar geeft? Stel nou dat ze een glas chocolademelk krijgt, maar allergisch is voor melkproducten. Volgens het cliché mag er niet geklaagd worden. Sinds wanneer doen vrouwen niet meer moeilijk? Volgende onderwerp: seks. Dit moet je maar eens proberen: het bed induiken met iemand die je net hebt ontmoet, zonder al te veel gedoe passioneel vrijen én…samen klaarkomen. Het zal je zelden overkomen (je bent tenslotte geen Cursor-sterreporter), maar filmsterren lukt het áltijd. Het laatste onderwerp is de achtervolging. Een bestuurder wordt achterna gezeten door de plaatselijke ‘bad guys’ en stevent met hoge snelheid op een stapel kartonnen dozen af. Je mag er zeker van zijn dat in die dozen geen verwarmingsradiatoren zitten. Die dozen zijn altijd leeg en vliegen alle kanten op. Laten we dan maar met een cliché eindigen: als je geen Hollywoodacteur bent of, zoals eerder vermeld, geen Cursor-sterreporter: don’t try it at home!

André Vianen Op deze wetenschappelijke instelling is er een enorme behoefte om de zaken te benoemen. Hoe kunnen we anders praten over die zaken die ons interesseren? Om aan te kunnen duiden waar we zijn, benoemen we gebouwen en plekken. Dit doen we om vooral zonder verwarring te kunnen zeggen waar we zijn. Om de gemeenschap een gevoel van inspraak te geven bij deze naamgeving, gebeurt dit volgens het democratische principe van de wedstrijd. Uit alle hoeken en gaten komen dan de creatievelingen gekropen om een naam te verzinnen voor een gebouw of een plek. De oogst die deze methode heeft opgeleverd bestaat uit: Het Laplacegebouw, voorheen rekencentrum, deze naam doet vermoeden dat er slechts een gebouw aan het Laplace staat. De Traverse, voorheen Bestuursgebouw, deze naam doet vermoeden dat er een winkelcentrum op het terrein is. De Hal, voorheen CT-hal, deze naam doet niets vermoeden maar maakt ook niets duidelijk. De Matrix, voorheen FT-hal, is niet vernoemd naar de film, het blad Matrix kun je er niet vinden, maar wat wel blijft vaag. Echt helder is het dus niet geworden. De volgende naam die we mogen gaan verzinnen is voor het café in het Hoofdgebouw. De stafafdeling Vastgoed heeft er zelf ook niet veel vertrouwen meer in, want zo lazen we in Cursor 22: “De inzender krijgt een leuke verrassing.”