/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 9 maart 2000 Reportage

Verhuizen op de TUE is meer dan tafels en stoelen versjouwen Verhuizen/Gerard Verhoogt Iedereen op de TUE kent ze inmiddels wel: de verhuizers. Omgekeerd lijken Henk Everaars en Peter van Rooij ook iedereen te kennen. Ze groeten veel TUE-medewerkers bij hun voornaam of roepen iets als ‘Dag directeur, alles goed? Thuis ook?’ Het duo loopt dan ook al respectievelijk zo’n tien en vijftien jaar op de TUE rond. Cursor liep een ochtend met ze mee. Al snel blijkt dat verhuizen meer is dan bureaus, tafeltjes en stoeltjes versjouwen. Everaars en Van Rooij zijn door Van den Eijnden Transport-en Verhuisbedrijf bij de Expeditie van de TUE gedetacheerd. Tot voor een jaar geleden reden ze rond in een groene Mercedes, nu bemannen ze de grootste van de blauwe vrachtwagens waarmee ze op plaatsen mogen komen die voor anderen niet toegankelijk zijn. Hun dag begint om half negen ‘s morgens. Vandaag moeten ze eerst een paar plastic kratten met drank en partybloemen wegbrengen naar het Hoofdgebouw, dan gaat de reis naar de bibliotheek van het Paviljoen. Daar halen ze een grote hoeveelheid lege witte bakjes op, waar normaal tijdschriften in zitten. Terwijl Everaars (1945) de auto parkeert voor de deur van de achteruitgang, maakt Van Rooij (1961) van een pallet en een stel metalen latten een comfortabele kist die hij vol begint te laden. Tot een enorm glasgerinkel hem doet opkijken. De punt van de laadbak van de DAF blijkt bij het naar beneden komen nèt het ruitje van de deur geraakt te hebben. “Zul je ook altijd zien, komt er iemand kijken dan gebeurt dit”, moppert Everaars, die verder rustig blijft. Hij loopt naar de bibliothecaris, vraagt de telefoon en belt de conciërge en daarna de storingsdienst. Everaars: “Dit gebeurt zelden, anders was ik hier trouwens allang weg geweest. Maar het blijft vervelend. Wat je in zo’n geval niet moet doen? Je van de domme houden of met stille trom vertrekken. Het duurt lang voordat mensen je vertrouwen en dat vertrouwen wil ik graag zo houden.” Peter van Rooij en Henk Everaars: wij kijken niet zo gauw ergens van op. Foto: Bram Saeys. Rolverdeling Vertrouwen blijkt een sleutelwoord in hun werk. Onderweg naar het magazijn van de bibliotheek maakt Van Rooij de zoveelste droge opmerking: “Ze kunnen op de TUE maar moeilijk metéén afscheid van hun spullen nemen.” In de kelders van de Hal staan de bekende blauwe plastic verhuisbakken van Van de Eijnden al klaar. Everaars, duidelijk de prater van de twee: “We kennen de beheerder en we weten dat hij er goed voor zorgt. De vorige keer zaten ze vol, de beheerder zet de spullen op de plaats waar hij ze hebben wil en daarna nemen wij de lege bakken weer mee.” De kist met de lege tijdschriftenbakjes hoeven Everaars en Van Rooij alleen maar neer te zetten, de magazijnmeester handelt het verder af. Kwestie van vertrouwen. Daarna, rond half tien, is het tijd om even koffie te drinken bij de Expeditie. “Tijd voor een ander feestje” zegt Van Rooij na vijftien minuten en ze zijn weer weg. Voor de AVA-vergaderingen zijn er een hoop stoelen uit de kantine van Traverse gehaald en in de Dorgelozaal neergezet. Daar staan ze opgestapeld, Everaars en Van Rooij mogen de stoelen terugbrengen naar de kantine. Dan zie je dat het duo ruim vijf jaar samenwerkt. Eén handgebaar van Van Rooij of een hoofdknik en Everaars weet exact wat hij wil. In het algemeen is de rolverdeling dat Everaars rijdt -hij heeft een groot rijbewijs- terwijl Van Rooij in grote lijnen het transport regelt. Sjouwen doen ze allebei. Everaars haalt de steekwagen en een houten vlondertje met wieltjes waar de stoelen precies in passen, Van Rooij begint vast te stapelen. En er is geen woord nodig. Everaars: “Peter is niet zo’n prater als ik en we hebben alle onderwerpen al gehad. En om nou elke dag de voorafgaande avond te bespreken is ook zoiets.” Rond half elf gaat het weer richting Paviljoen. De boekbinderij wordt ontmanteld en overgebracht naar de kelder van het Hoofdgebouw. “We hebben gehoord dat de huur al een tijd niet betaald is en dan moet je verhuizen”, grapt Van Rooij bij binnenkomst. Everaars, heel behoedzaam: “Je kunt niet iedereen aannemen voor dit werk. Er zijn mensen die op een bepaalde manier aangesproken willen worden. Dat moet je heel goed weten, anders zijn ze op hun tenen getrapt.” Lijmpotten Ze nemen de kleinere spullen als tafels, stoelen, volle prullenbakken, lijmpotten en kwasten en nog veel meer voor hun rekening. ’s Middags verhuizen collega’s de grote machines. De beheerder is duidelijk niet blij dat hij uit zijn ‘eigen’ ruimte weg moet. Everaars: ”We komen op alle werkplekken en zien de ellende overal. Dat doet me wel wat, al kan ik er niet veel aan doen. Ik heb zelf eerst bij een grote garage gewerkt. Daar zou ik buiten de reorganisaties vallen. Hadden ze gezegd. Tot ik van de ene op de andere dag buiten stond. Toen ben ik naar Van der Eijnden gegaan. Na één dag op de TUE ben ik er gebleven. Niet iedereen kan er tegen, maar ik vind het prima, van half negen tot vijf.” Van Rooij: “Ik deed bij Van den Eijnden verhuizingen. Dan begin je ‘s morgens om zes uur en zie je wel hoe laat je terug bent, want die auto moet leeg. Maar als het twee uur ’s nachts wordt, moet je om zes uur ’s morgens toch weer klaar staan. Dan is de TUE kinderspel.” Wat is de raarste klus die ze ooit gedaan hebben? Van Rooij: “Wij kijken niet zo gauw ergens van op. We hebben eens iemand verhuisd naar de andere kant van een gebouw en een week later weer terug.” Everaars: “We hebben één meneer in één jaar wel tien keer verhuisd.” Op de vraag of Everaars wel eens heeft uitgerekend hoeveel kilometer hij op een dag loopt, antwoordt hij: “Ik zou eigenlijk slanker moeten zijn”. Gevolgd door: “Toch vergissen mensen zich daarin, het zijn er meer dan je denkt.” Bij het Hoofdgebouw aangekomen kunnen ze de spullen van de binderij zo in de kelder neerzetten. De mensen van de repro zetten het zelf op de juiste plaats. Kwestie van vertrouwen./.