/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 23 maart 2000 Reportage

Lijn 7 staat garant voor feesten Lijn 7/Brigit Span Foto’s/ Bram Saeys Een opname voor een live-cd. De Eindhovense studenten Nederpop coverband Lijn 7 deed dit vrijdag 17 maart tijdens het natentamenfeest in de Bunker. Cursor volgde de band op deze avond tijdens hun eerste echte cd-opname. Vrijdagavond, rond de klok van half elf. Boven in een kamer in de Bunker zitten de zeven bandleden van studentenband Lijn 7. De tafel staat vol met glazen, een fles whisky, jus d’orange en zakken Anta Flu-keelpastilles. Lijn 7 is vernoemd naar de buslijn waarmee de bandleden altijd naar de repetitie gingen, maar de naam is vooral gekozen omdat het ‘lekker klinkt’, volgens de bandleden. Drie van de zeven huidige leden begonnen een paar jaar geleden met een Engelstalig coverbandje. “We werden op een gegeven moment gevraagd te spelen in het voorprogramma van de Amazing Stroopwafels”, vertelt zanger Martin Kooistra. “Er was echter een voorwaarde, en dat was dat we een Nederlandstalige set zouden spelen. Wij vonden dat wel geinig en hebben dat toen gedaan. Zo kwamen we erachter dat in het Nederlands zingen eigenlijk veel gaver is. We wilden ons als band onderscheiden en besloten voortaan op de Nederlandstalige toer te gaan. Dat betekende wel dat we er blazers bij moesten hebben.” Toen kwam TUE-student Joris van Kempen om de hoek kijken en via hem kwam Steven Henry (TUE-student Natuurkunde) bij de band. Van Kempen: “Ik kende Steven via Quadrivium en vroeg hem of hij iemand kende die saxofoon kan spelen. ‘Dat doe ik wel’, zei Steven daarop. Dat was twee weken voor ons eerste optreden in de nieuwe stijl.” Henry roept nog even in herinnering dat hij slechts één dag voor het optreden zijn instrument, hij speelde voorheen klarinet, kreeg. Inmiddels is Lijn 7 2,5 jaar en vele optredens verder. Volumia Lijn 7 staat garant voor feesten, vinden de bandleden. Perjan Kuijten: “We spelen hoofdzakelijk bij studentenverenigingen door het hele land en in kroegen in Zuid-Nederland.” Op de vraag waar Lijn 7 heeft gespeeld, klinkt het antwoord ‘waar hebben we niet gespeeld, kun je beter vragen’. Zanger Kooistra licht het antwoord toe: “Je zou kunnen zeggen dat we zo’n beetje alles in de driehoek Leeuwarden, Maastricht en Rotterdam hebben gehad. We hebben op gala’s gespeeld in Delft, Leiden, bij Nijenrode. Ook hebben we in het voorprogramma gestaan van Volumia.” De band heeft een voorkeur voor studentenfeesten. “We worden wel eens gevraagd voor bruiloften, maar dat vinden we niet zo leuk. Optreden moet een bepaalde kick geven en dat doet het op studentenfeesten. Negen van de tien keer dat we daar optreden, is leuk. Het is echt supergaaf wanneer wij ophouden met zingen en de zaal doorgaat”, glundert Kooistra. Het belangrijkste voor de zeven bandleden, waarvan er twee werken en de rest student is, is plezier maken. “We doen het echt voor de lol en feesten zelf net zo hard mee. Toch zijn we heel serieus bezig met muziek maken.” Vorig jaar heeft de band een demo gemaakt van enkele nummers. De eerste echte cd van de band wordt vanavond opgenomen tijdens het na-tentamenfeest, dat het Eindhovense Studenten Corps heeft georganiseerd in de Bunker. “Deze live-cd moet het verhaal van Lijn 7 vertellen”, legt drummer Perjan Kuijten uit. De cd wordt uitgebracht in een oplage van vijfhonderd stuks. Het schijfje wordt verkocht tegen kostprijs via de bandleden en wellicht in enkele cafés, maar waar is nog niet duidelijk. “Je komt ons nog niet tegen bij de Free Record Shop”, grapt Winand Donders. “Maar hou onze website, www.lijn7.nl, maar in de gaten.” Eigen nummers heeft de band nog niet veel. Perjan: “Ik denk dat we op een gegeven moment covers zingen niet meer leuk vinden en onze eigen weg in willen slaan. We hebben wel wat nummers op de plank liggen waar we tijdens repetities wat mee experimenteren, maar het is te druk om die uit te werken.” In principe repeteert de band elke week. Voor het optreden in de Bunker is niet specifiek geoefend. Kooistra: “We hebben wat puntjes op de ‘i’ gezet, meer niet.” Om 11.00 uur ’s morgens waren de meeste bandleden al in de Bunker om alles op te bouwen. Alleen Steven Henry was iets later: “Ik had vanmorgen nog tentamen functietheorie.” Vetkuif Echte zenuwen voor het optreden zijn er niet, zeggen de bandleden. “We hebben twee geluidsmannen voor de opname en het mixen. Zij zijn echt heel goed en hebben met alle grote namen gewerkt, zoals Bløf, Boudewijn de Groot en Doe Maar. Die twee zorgen er wel voor dat alles goed komt. Wij doen gewoon wat we al 2,5 jaar doen.” Dat er toch wel enige nervositeit is, blijkt uit de voorbereidingen van de bandleden als het tegen 23.00 uur gaat lopen, het tijdstip waarop de eerste set staat gepland. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Er wordt omgekleed. Steven Henry haalt een pot wax tevoorschijn en fixeert een flinke vetkuif. “Mag ik wat van jouw wax”, vraagt trompettist Joris van Kempen, om vervolgens zijn haar strak naar achteren te doen. Steven Henry zet een strakke zonnebril op zijn neus om het beeld van de stoere saxofonist compleet te maken. Hij twijfelt nog even of hij zijn blouse in of over zijn broek moet dragen. Ondertussen komen de vragen naar boven: ‘Doen we een intro? En wie doet dat dan?’, klinkt het. Niemand antwoordt. Als het haar en de outfits goed zitten, is het tijd om naar beneden te gaan. “Waar is Steven”, klinkt het. “Naar de wc”, antwoordt een ander. “Er is altijd wel iemand zoek net voordat we moeten optreden. Heb je de setlist”, vraagt Martin aan iedereen. “En neem AA-drink mee”, zegt hij, de flesjes met de sportdrank uit een plastic tas pakkend. “Normaal drinken we zelf net zo hard bier mee, maar nu zijn we wat meer gefocust op het optreden en houden we het bij AA-drink.” Winand Donders grijpt naar de zak Anta Flu’s die op tafel liggen. “Hé, zijn ze al op?”, vraagt hij. “Nee, er ligt nog een zak”, luidt het antwoord. Als de heren compleet zijn en naar beneden lopen, heeft Martin wel tien keer gevraagd of iedereen de setlist met daarop de te spelen nummers heeft. In de Bunker speelt Lijn 7 een thuiswedstrijd. “We hebben hier wel enige bekendheid, omdat we allemaal uit deze regio komen. Het is altijd fijn bekende gezichten te zien tijdens optredens. Niet dat het ons iets uitmaakt waar we spelen. Het is juist een uitdaging om er ook elders een feest van te maken. Het geeft een kick om te zien hoe het publiek reageert op ons.” Enthousiast Dat het publiek goed reageert op de band, blijkt op het moment dat de leden hun positie innemen op het podium. De housemuziek wordt teruggedraaid en zo gauw als de studenten in de gaten krijgen dat er iets staat te gebeuren, draaien alle hoofden naar het podium toe, enthousiast fluitend en joelend. Lijn 7 is er weer; het feest kan beginnen, klinkt uit deze reactie. Als het eerste nummer, ‘Mooi’ van De Dijk, wordt ingezet, zingt het publiek meteen mee. Vanaf het eerste moment heeft Lijn 7 de zaal compleet mee: er wordt gezongen, gesprongen en gedanst in de Bunker. Lijn 7 geniet duidelijk. De bandleden lachen naar elkaar als ze spelen. Als Kooistra het publiek vertelt dat er opnames worden gemaakt voor hun live-cd, stijgt het enthousiasme nog meer. Bij het inzetten van ‘Belle Helene’ van Doe maar zingt het publiek uit volle borst mee een springt vooruit naar het podium. Al springend wordt ‘Op Fietse’ van Skik gespeeld. En Lijn 7 gaat door: ‘Aan de kust’ van Bløf, ‘Suzanne’ van VOF de Kunst, ‘Nooduitgang’ van Het goede doel. En het eigen nummer ‘Burgerlul’. “Dat word je als je afgestudeerd bent”, houdt Martin de studenten voor, die op hun beurt enthousiast meezingen: ‘lul, burgerlul’. Na de eerste set komen de bandleden terug naar boven om even bij te komen. “Het ging best goed”, vindt Martin. Niet veel later staan ze voor de tweede keer op het podium in de Bunker. Het dak gaat er net niet af./.