/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Harmpje /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

jaargang 42, 11 mei 2000 Ruis

Chattoons Chatten is een van de oudste communicatievormen op Internet en dat is goed te merken. Met chat-programma’s kon je jarenlang alleen maar teksten inkloppen. In een razend tempo ook nog eens, want meestal praat je met een aantal mensen tegelijk. Dat is overigens wel afhankelijk van de chatbox waar je in zit. Er zijn chatboxen waar conversatie niet nodig, zo niet onmogelijk is. Er zijn nogal eens chatters, die alleen maar van box naar box lijken te hoppen en daarbij kreten achterlaten als ‘you shitting motherfucker’ en andere, sterk met de anale fase verband houdende kreten. Er zijn ook chatboxen waar een min of meer normale conversatie mogelijk is. Handicap daarbij is altijd dat chatten een zeer eendimensionale vorm van communiceren is: je ziet alleen maar een naam met wat tekst in –meestal gebroken- Engels (bij chatboxen waarin alleen Finnen of Japanners voorkomen kun je maar beter helemaal wegblijven). Inmiddels zijn er programma’s op het Internet verschenen die meer dimensies toevoegen aan het gesprek. Niet de traditionele chat-programma’s: die kunnen inmiddels geluid, kleur en andere elementen toevoegen, maar gaan niet zover als het programma IRCToons. Bij dat programma kun je een poppetje (m/v) creëren, dat, als je inlogt in de IRCToons-server, in een landschap geplaatst wordt, samen met de andere chatters die op dat moment in de chatbox aanwezig zijn. Dat geeft meteen al heel wat meer informatie over degenen met wie je aan het chatten bent, althans informatie over hetgeen een ander aan je kwijt wil. Er wordt immers wat afgelogen over sexe, leeftijd en hoogte van salarissen op Internet. In ieder geval is het landschap van IRC Toons heel wat aantrekkelijker dan de kale tekstbox van een traditioneel chat-programma. Daarbij is er heel wat meer te doen dan alleen maar chatten. De poppetjes kunnen namelijk in het landschap heen en weer lopen. Verder kunnen chatters elkaar een hand geven, als ze elkaar wat meer zien zitten een ‘high five’, of simpelweg een ‘hug’. Ook kussen behoort tot de mogelijkheden. Nee, meer niet, het is een Amerikaans programma.

Bits “Hoi, we zijn er nu even niet, maar laat na de biep gerust je naam en telefoonnummer achter, dan bellen we je zo snel mogelijk terug.” Het antwoordapparaat, de voorloper van de gsm. Door dit apparaatje ben je te bereiken, ook al ben je niet thuis. En toch…zo fantastisch is het nou ook weer niet. Geef toe, hoeveel keer leg jij de hoorn niet neer als je het antwoordapparaat hoort aanslaan. Want wie praat er nu graag tegen zo’n apparaatje ? Ooit al eens geprobeerd een verhaal te vertellen tegen dat ding? Geloof me, na twee zinnen voel je je absoluut belachelijk. Maar dat ligt niet alleen aan het feit dat het een mechanisch iets is, maar ook omdat iedereen dezelfde boodschap te horen krijgt. Vanaf het moment dat het bandje begint te lopen, moet je waarschijnlijk al zuchten. En het is tijdens die zucht dat je besluit geen boodschap achter te laten. Wel, het is dus dat moment dat je moet vermijden wil je boodschappen op je antwoordapparaat krijgen. Origineel zijn dus. Dan kun je wel die gitaar terug onder je bed vandaan halen en één of ander te gek nummer gaan componeren of in de stijl van Dr. Dre al je ‘mothefucking homies’ al rappend laten weten dat je niet ‘in the crib’ bent, maar geef toe: buiten wat bescheiden lachjes kom je daar ook niet verder mee. Hetgeen jij nodig hebt is iemand die de mensen echt kan overtuigen om een boodschap achter te laten. Iemand zo bijzonder dat de mensen keer op keer gaan telefoneren gewoon om je te gekke boodschap nog eens te horen. Het enige probleem is dat je dus die iemand moet vinden. Dit zou geen Bits zijn, mocht er nu geen Internetoplossing volgen. Www.answeringmachine.co.uk biedt je tientallen bekende mensen die voor jou een antwoordapparaatboodschap hebben ingesproken. Om het allemaal duidelijk te maken, hebben de webmasters ze ingedeeld in de verschillende categorieën serious, comedy, movies, tv, musical, people en adult. Wij zochten even achter people en vonden enkele groten der deze aarde, zoals daar zijn : Clint Eastwood: “There’s no one here but Smith, Weston and me...”, Michael Jackson: “Hi, thanks for calling, I don’t want to say too much - it’s too painful...” en John Wayne: “Hold on there pilgrim, just because this is an answering machine doesn’t give you the right to hang up...”

/Bas van de Wiel Werken is gevaarlijk. Vakbladen staan nummer na nummer gevuld met de grote gevaren die de nietsvermoedende loonslaaf in zijn urban jungle tegenkomt. Omvallende koffiebekertjes die met een beetje pech tot groteske brandwonden leiden. Onverhoeds uit het niets opduikende drempels die je een paar pijnlijke enkels bezorgen. Ja, zelfs voor de computermuis ben je niet veilig. Menig kantoorklerk is door toedoen van het electronisch knaagdier al met pijnlijke verkrampingen aan huis gekluisterd. Zij die het iedere dag weer wagen om naar hun werk of studie te komen, vertonen eigenlijk een prijzenswaardige hoeveelheid lef en durf. Alle gevaren trotserend stevig doorbikkelen voor de dagelijkse boterham. De strijd om het bestaan is hard, ook op de TUE. Echt absurd wordt het pas wanneer een werkgever extra uitdagingen op het pad van de noeste werker strooit. Je zou bijna denken dat ze er lol in hebben, de hogere goden die over het lot van de TUE-gebouwen beslissen. Probeer maar eens via de loopbruggen van het Auditorium, langs het Hoofdgebouw, naar de W-hal te lopen. Halverwege dit avontuur stuit je onherroepelijk op een smal houten bruggetje met daaronder een gapend ravijn. In eerste instantie leek het allemaal wel mee te vallen. De houten loopplanken lagen keurig met geel plakband aan elkaar en gaven geen krimp als je er overheen liep. Sinds ongeveer twee weken is dat wel anders. Alleen nog flarden van de gele tape. Onheilspellend kraakt het hout bij iedere stap. Het geeft mee, soms vele centimeters. Sluit je ogen, en met een beetje fantasie hoor je een riviertje kabbelen. De krokodillen ruiken vers bloed. Indiana Jones is er niets bij. Daar loop je dan. Helemaal niet uitgerust voor gevaarlijke avonturen. Met een notebook richt je bijzonder weinig uit tegen hongerige groene griezels met lange rijen vlijmscherpe tanden. Zou het een goed idee zijn om iedereen, voor zolang de werkzaamheden tussen Auditorium en Hoofdgebouw nog duren, uit te rusten met speciale TUE-survivalkapmessen (volledig in de nieuwe huisstijl natuurlijk)? Passende beige gleufhoed, zweep en charmante, schaars geklede doch weerloze metgezel - geslacht naar voorkeur - moeten natuurlijk inbegrepen zijn om de juiste sfeer te scheppen. Ik wacht met smart het moment af waarop we de aanvraagformulieren in onze mailbox mogen verwachten... als de mailserver het dan tenminste weer doet.