/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /Onderzoek /English page /Reportage /Bestuur /Ruis /Harmpje /Colofon

/Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /Faculteits Berichten /Zoeken /TUE

jaargang 42, 24 februari 2000 Ruis

Pay-up voor Tae-bo Sportscholen die hun op aerobics gebaseerde fitnesstrainingen onder de naam Tae-bo willen aanbieden, zullen daarvoor flink in de buidel moeten tasten. Het prijskaartje komt neer op 5 dollar per deelnemer per les. Toch geen kattenpis, zo lijkt ons. Advocaat Peter Verhaag, in dienst van Billy Blanks’ organisatie schatte dinsdag in het NRC Handelblad dat zo’n 85 sportscholen in Nederland een rekening tegemoet kunnen zien. “Maar”, waarschuwt hij, “Het worden er veel meer.” Voor de leken: Tae-bo is een op boksen en karate gebaseerde aerobics-training die in de Verenigde Staten is ontwikkeld door ex-stuntman,bodyguard en oud-vechtsportkampioen Billy Blanks. Je weet wel, de donkere man met de glanzende schedel die je ‘s avonds in de nagesynchroniseerde reclameflimpjes over je televisie-scherm kunt zien rondspringen. Tae-bo-trainingen zijn, als we de kenners mogen geloven het summum van fitnesstraining. Werkelijk alle spieren zouden er door gestimuleerd worden en ook geestelijk kun je ineens bergen verzetten, naar het schijnt. “Na twintig minuten neemt je spirit, je soul het over van je lichaam”, roept Blanks in een van zijn spotjes. In de Verenigde Staten, het land van de onbeperkte hypes, verkopen Billy’s banden beter dan Big Macs. En ook Nederland lijkt te zijn gevallen voor Tae-bo. Niet alleen het woord Tae-bo mag niet zomaar worden gebruikt, maar ook schrijfwijzen als Thai-bo, Tai-boo en waarschijnlijk ook Taj-bow zijn volgens advocaat Verhaag strafbaar. Eigenlijk is lesgeven in Tae-bo nog helemaal niet toegestaan. Instructeurs en instructrices moeten speciaal worden ‘aangewezen’ door goeroe Blanks. Dat blijkt echter nog niet te gebeuren en dus gaan sportschoolhouders maar op eigen houtje een beetje provisorisch Tae-bo-lessen geven. Met alle gevolgen van dien, zo blijkt wel. Binnenkort is het pay-up voor Tae-bo voor de meesten. Jerry Lopies van Jerry’s Fitness klaagt steen en been. “Het is belachelijk, van de gekke. Gemiddeld kost een les een tientje, dus als je daarvan vijf dollar moet afdragen aan mijnheer Blanks, blijft er niks over”, jammert hij. Ook op de TUE is de Tae-bo hype opgepikt. Wekelijks schoppen en slaan studenten zich een slag in de rondte tijdens de anderhalf uur durende Tae-bo lessen onder leiding van instructrice Marieke Holtrop. Geschat wordt dat er iedere les zo’n 100 Tae-bo’ers aanwezig zijn. Vijfhonderd dollar voor Billy dus en dat iedere week. Slapend rijk worden, heet dat./. Foto: Bram Saeys

Bits “Ponzano, 7th January 2000 - At the dawn of the new millennium, Benetton reveals the real faces of the prisoners on death row: the present of those without a future. Whether they are young or not so young, white or black, arrogant or anguished, fat or thin, remorseful or unrepentant, smiling or sad, healthy or ill, they all are guilty in the eyes of the human law.” Met deze woorden begint de lente-zomer-communicatie-campagne van Benetton. Over heel Europa, Amerika en Azië staren terdoodveroordeelden je vanaf een bill-board aan. Met de woorden ‘We, on death row’, probeert Benetton aandacht te krijgen voor hun lot. Al jaren voert dit bedrijf de opmerkelijkste reclamecampagnes ter wereld. Herinner je je die posters nog met die dode soldaat die in zijn eigen bloed lag? Of die affiche van die baby met een nog aangehechte navelstreng? Stuk voor stuk beelden die in je hoofd blijven hangen en waarover gesproken wordt. En daarvoor doet Benetton het nou net. Het doel van deze campagne omschrijven ze zelf als volgt: “We aim at giving back a human face to the prisoners on death row, to remind the people around the world that it concerns men and women in flesh and blood, not virtual characters eliminated or spared with a simple click as with a videogame.” En bij elke campagne hoort natuurlijk een website: www.benetton.com Op de openingspagina van de site staren Bobby, Leroy en Jerome je aan, dezelfde gezichten als in de reclamecampagne. Via de drie links (‘who we are’, ‘what we say’ en ‘what we make’) kom je meer te weten over de beweegredenen van deze multinational. Onder de tweede link ‘what we say’ surf je naar ‘our communications’ en daar krijg je een overzicht van de vorige campagnes mét fotomateriaal. Verder kun je onder de laatste link ‘what we make’ eindelijk zien waar ze het uiteindelijk om draait: het verkopen van hun producten. Verder kun je uren lezen over de noodzaak van hun campagnes en kom je bijvoorbeeld te weten dat er sinds de invoering van de doodstraf in 1976 ongeveer zeshonderd mensen gedood zijn. Honderd van hen is in 1999 door dodelijke injectie, elektrocutie, gaskamer of strop het leven ontnomen. Deze dramatische stijging en het feit dat de doodstraf reeds in 38 staten wordt toegepast, was voor Benetton een directe aanleiding om rond dit thema een campagne te houden. Op straat klinkt het dan zo: “Dankzij die affiches is een tot de strop veroordeelde nog nooit zo lang blijven ‘hangen’”.

/Fred Steutel Twente aan de Dommel Nederlandse universiteiten hebben de neiging zich te spiegelen aan beroemde buitenlandse zusterinstellingen: Caltech aan het kanaal, Princeton aan de Rotte, of Cambridge aan de Amstel. Gezien de de chaos op het Eindhovense universiteitsterrein, steeds vaker weids “Campus” geheten en voor iedereen goed zichtbaar na het kappen van veel struikgewas, zouden we hier, wat bescheidener, een Nederlandse instelling tot voorbeeld kunnen nemen. De Enschedese park-campus ziet er altijd uit om door een ringetje te halen; geschoren gazons, prachtige bomen en een aantal fleurig gekleurde gebouwen. Waarom profileren wij ons niet als ‘Twente aan de Dommel’

Wie ook ‘effe wil zeuren’ over zaken die betrekking hebben op de TUE, kan zijn of haar bijdrage emailen naar: cursor@tue.nl.