/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Reportage /Bestuur /Ruis /Harmpje /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

jaargang 42, 4 mei 2000 Cultuur

De roze jonker: homo in ‘t corps ’Freule van Kessenicht’, zo luidde begin jaren tachtig de bijnaam van jonkheer Floris Michiels van Kessenich binnen het Leidse studentencorps Minerva. Dit volgde na zijn ‘bekendmaking’ dat hij meer van mannen dan van vrouwen hield. Van Kessenich heeft zich gedurende de jaren tachtig sterk gemaakt voor acceptatie en emancipatie van homoseksuelen in het corps, maar ook in de kerk en politiek. Jos Versteegen tekende het leven op van de adellijke homoactivist die in 1991 aan aids is overleden. Jonkheer Floris Michiels van Kessenich was van adellijke komaf. Op jonge leeftijd wist hij dat hij homoseksueel was en toen hij dertien jaar was, vertelde hij dat aan zijn vader. ‘Dat komt in ons milieu niet voor’, was zijn enige reactie, een zin die Van Kessenich nooit meer los zou laten. Dat betekende dat hij zijn familie onwaardig was en er niet bij hoorde. Hij heeft zijn hele leven gestreden voor de acceptatie van homo’s. In het studentenleven (corps), in de kerk en ook in de politiek. In september 1991 bezegelde Van Kessenich zijn relatie met de Amerikaan Michael Kovner met een kerkelijke ceremonie. Drie maanden na hun ‘huwelijk’ overleed hij aan aids. Hij had zelf zijn verhaal op willen schrijven, maar is er niet aan toegekomen. In het boek worden de acties van Van Kessenich beschreven, zoals het oprichten van homodispuut Antinoüs, genoemd naar de minnaar van de Romeinse keizer Hadrianus. Ook schreef hij vele stukken in Correl, het verenigingsblad van Minerva, over homoseksualiteit en misstanden hierover. Naast acties in de studentenwereld, maakte Van Kessenich zich sterk voor het ter communie mogen gaan van actieve homoseksuelen. Het boek ‘De Roze Jonker, Floris Michiels van Kessenich, homoactivist in corps, kerk en politiek’ geschreven door Jos Versteegen, is voor 34,50 gulden te koop in de boekhandel, ISBN: 90-7334-107-8./. Van Kessenich in de optocht op Roze Zaterdag in 1983 met de tekst ÔAdel loopt ook meeÕ. Foto: collectie familie Michiels van Kessenich/De Weichs de Wenne. Van Kessenich in de optocht op Roze Zaterdag in 1983 met de tekst ‘Adel loopt ook mee’. Foto: collectie familie Michiels van Kessenich/De Weichs de Wenne.

Karin Spaink: op het usenet gebeurt het I write, therefore I am, is de lijfspreuk van publiciste Karin Spaink. Zij komt maandag 8 mei naar de TUE om te praten in de lezingencyclus Virtuele Identiteit van Studium Generale. Karin Spaink schrijft veel over technologie en gezondheid en is regelmatig op internet te vinden. De actie op het internet is niet te vinden op de homepages maar op het ‘usenet’ waar mensen met elkaar chatten, zo betoogt Spaink. “Daar is de actie en interactie te vinden”, aldus Spaink. Op internet maak je je eigen identiteit; je kunt je beter voordoen, je in een waas van mysterie omgeven op de nieuwsgroepen. Iedereen kan zijn wie hij wil. Allemaal onzin, volgens Spaink, die regelmatig deelneemt aan discussies in nieuwsgroepen. “Ik heb heel interessante dingen waargenomen op het net. Ten eerste: de gebruikers van een nieuwsgroep zijn daadwerkelijk een kleine hechte net-gemeenschap.” Spaink haalt een voorbeeld aan: Toen ze moest worden opgenomen in het ziekenhuis kreeg ze meer dan tweehonderd berichtjes binnen, veertig kaarten per post en kwamen drie leden van de nieuwsgroep haar opzoeken in het ziekenhuis. Dat was de eerste keer dat ze elkaar zagen. Ze kreeg een boek en bloemen toegestuurd en toen ze weer thuis was, kwam er een lid met een enorme bos bloemen naar haar toe. “Ik was heel verbaasd, en oprecht ontroerd door al deze uitingen van sympathie. Ik wist dat de banden tussen de mensen op de nieuwsgroep hecht waren, maar dat het zover zou gaan had ik niet verwacht.” Door haar ervaringen met de nieuwsgroep is Spaink tot de conclusie gekomen dat internet een virtuele kopie van het leven is. “Mensen grinniken, blozen, schreeuwen. Ze willen meer van elkaar weten, hoe ze eruit zien, wat voor karakter ze hebben. Er is een immense honger naar meer dan alleen de tekst die op het scherm verschijnt.” De bijeenkomst is 8 mei in collegezaal 4 van het Auditorium van 20.00 tot 21.30 uur./.

De culturele top vijf van Gert Brussaard Hoogleraar bij de faculteit Elektrotechniek Op nummer één staat de Taj Mahal. Geen gebouw ter wereld heeft me ooit kunnen ontroeren, behalve de Taj Mahal in India. Het enorme marmeren mausoleum dat Moghul Shah Jahan voor zijn vrouw bouwde roept een sfeer op die je niet kunt beschrijven. Het straalt een serene stilte uit die je alleen kunt voelen. Geen foto ter wereld kan dit monument adequaat weergeven; je moet er geweest zijn om te begrijpen waarom dit een wereldwonder wordt genoemd. Het Requiem van Mozart uitgevoerd door het Choeur et Orchestre de Paris, onder leiding van Daniel Barenboim geef ik een tweede plaats in mijn culturele top vijf. Voor mij is dit verreweg de beste uitvoering van wat zonder twijfel het indrukwekkendste stuk is dat Mozart heeft gemaakt. Omdat het zo afwijkt van de meeste van zijn werken wordt het helaas ook heel vaak verkeerd geïnterpreteerd. Ik heb eens een uur lang in een goede cd-winkel vijf verschillende uitvoeringen beluisterd. Je weet niet wat je hoort als je die naast elkaar legt. De ergste was een erbarmelijke vertolking door, naar ik meen, de Berliner Philharmoniker, onder leiding van de beroemde Herbert von Karajan. Het contrast van dit bloedeloze stuk met de emotionele, krachtige vertolking van Barenboim is schokkend. Mijn favoriete stuk is het Benedictus. Het bezorgt me iedere keer weer opnieuw kippenvel. Wolfgang Borchert: Das Gesamtwerk geeft ik een derde plaats. Ik moet bekennen dat mijn binding met dit boek ook een stuk jeugdsentiment is. Het was de prijs voor het beste eindexamen Duits van de middelbare school. Borchert is een Duitse dichter/schrijver die kort na de oorlog jong gestorven is. Zijn gedichten beschrijven het morele verval van mensen in een oorlogssituatie in toonaarden die variëren van bijtend cynisch tot diep melancholisch. Het toneelstuk ‘Draussen vor der Tür’ heeft Borchert enige faam bezorgd. Het beschrijft de bittere ontgoocheling van een man die na de oorlog thuiskomt in een totaal andere wereld dan die van zijn herinnering. Borcherts werk heeft me destijds de ogen geopend voor de realiteit dat er geen goede oorlogen bestaan. Schindlers List, de unieke film van Stephen Spielberg geef ik een vierde plaats. Ik heb nog nooit meegemaakt dat na het einde van een film het hele publiek in de bioscoopzaal bleef zitten tot werkelijk de laatste tonen van de muziek uitgestorven waren en het scherm zwart werd, waarna men in stilte de zaal verliet. Vreugde en verdriet, dooreengeweven tot een dramatische uitvergroting van het menselijke bestaan. Tot slot noem ik de National Geographic op cd-rom, een serie van dertig cd-rom’s waarin alle 109 jaargangen van 1888 t/m 1996 zijn opgenomen. Een fantastisch relaas van wat er aan moois en lelijks op de wereld te zien en te beleven was in meer dan een eeuw. Als je het verhaal leest van een bejaarde ontdekkingsreiziger die rond 1890 in de National Geographic memoreert hoe Afrika in de periode 1850 -1890 veranderd is, en je realiseert je dat je geen geschiedenisboek leest maar een oorspronkelijk verslag, dan is dat een bijzondere ervaring. De cd-rom set bevat een goede index en zoekmachine, wat het ook een geweldig naslagwerk maakt./.

/Papa’s song De romantische thriller Papa’s song draait maandag 8 mei vanaf 20.30 uur in de Blauwe Zaal in het Auditorium. Het verhaal gaat over twee Antilliaanse zussen, Shirley en Magda, die een gemeenschappelijke ervaring uit het verleden diep hebben weggestopt. Ze willen er met niemand over praten, ook niet met elkaar. Shirley woont in Nederland en is getrouwd met een welgestelde rechter. Magda woont nog op Curaçao, maar komt met haar kinderen naar Nederland als ze huwelijksproblemen krijgt. Het verleden van beide zussen komt zo langzaam omhoog, over de hoofden van de kinderen en een verbijsterd toekijkende Nederlandse echtgenoot. Norman de Palm, die het scenario schreef en de film produceerde, leidt de film in. /Oog én oor In de maand mei staat de Witte Dame in het teken van de Soundscape White Lady. Deze manifestatie geeft een aanzet tot integratie van geluid binnen het ontwerpproces. Niet alleen functionele, maar ook poëtische aspecten van geluid in relatie tot producten en ruimtes worden onderzocht. De entree is gratis. Meer info: www.voe.nl. /The Mooche Big Band The Mooche speelt maandag 8 mei in café Wilhelmina, Wilhelminaplein 6 in Eindhoven. Vanaf 21.30 uur speelt de band op uitnodiging van de Stichting Jazzpower. De entree bedraagt 7,50 gulden. /Audities Stichting Theaterplan is op zoek naar talentvolle jongeren van 15 tot en met 23 jaar uit Noord-Brabant die mee willen spelen in de theaterproductie Vet. Deze wordt van 2 tot en met 6 september dit jaar gespeeld in het Globetheater van de Stadsschouwburg. Een aantal professionele cabaretiers/tekstschrijvers levert een bijdrage aan Vet. De teksten moeten op humoristische wijze de jongerencultuur van het afgelopen millennium behandelen. In de zomervakantie bewerken de jongeren de teksten tot een avondvullend programma. De audities zijn vanaf 22 mei. Voor meer informatie en inschrijven: www.dse.nl/theaterplan. /Vreedzaam voetbal? Kan voetbal vreedzaam verlopen of is het altijd oorlog? Tijdens het debat ‘Voetbal, hooligans en gewone mensen’ praten Illya Jongeneel (als adviseur betrokken bij de KNVB en het ministerie van VWS) en Bert Middel (PvdA-kamerlid en woordvoerder sportzaken) over de kansen en risico’s van geweldpreventie rond het Nederlandse voetbal na het EK dit jaar. Er zijn nieuwe wetten, nieuwe politieverordeningen en nieuwe preventieprojecten die niet alleen gelden tijdens het EK van 11 tot en met 22 juni, maar ook daarna. Wordt voetbal daardoor weer een feest of is er slechts een nieuw stadium bereikt in de oorlog tussen hooligans en politie? Woensdag 10 mei van 11.45 tot 13.00 uur in de Blauwe Zaal van het Auditorium.