/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

Jaargang 44, 18 oktober 2001 Opinie

En in vind... Beste collega amateur-columnist Michiel van der Velden, De column is een mooie, in populariteit toenemende literaire verschijning. In het verleden verstond men onder columns luchtige artikeltjes en sfeerstukjes. De moderne columns zijn meestal meer maatschappij- en mensbetrokken. Een kenmerk van de hedendaagse column is 'het tegendraads zijn'. Volgens LOI, 'Hoofdstuk 1 - Genres', in: Journalistiek: Genres, technieken en vaardigheden, pagina 13, schrijven 'columnisten niet met het publiek in het achterhoofd: columnisten schrijven voor zichzelf'. Tot zover past het stukje tekst onder 'Effe zeuren' in Cursor 5 bijzonder goed onder de categorie 'column'. Wat echter in geen enkele handleiding staat beschreven, is het afzeiken van collega-columnisten, zeker niet als zij voor hetzelfde blad schrijven, beginnend en proberend columnist zijn en daarnaast ook nog eens een minstens even boeiende schrijfstijl hebben als uzelf. Het schrijven over het al dan niet hebben van een vriendin is een onderwerp dat ondanks de bekende taferelen langs de randen van het Auditorium, een aanzienlijk gedeelte van de TU/e-populatie bezig houdt. Dat een lid van de U-raad door u wordt geacht over andere problematiek te schrijven, spreekt eerder tegen u. Een vertegenwoordiger (m/v) hoort midden in de groep te staan die hij/zij vertegenwoordigt, niet vanaf een roze dan wel grijze wolk, vanuit de Skybar naar beneden moeten kijken op het klootjesvolk. Zonder Dimitri Gillissen te kennen, ben ik blij dat in ieder geval één lid van de U-raad nog kan schrijven over liefde, emotie en smaak. Graag zou ik willen afsluiten met een quote uit 'Column over column' van Emiel Martens, 'Het schrijven van een column is niet aan te leren: het is meer een kwestie van aanleg'. Uw collega-columnist, Joep Keij.

Belrondje Interne (mis)communicatie? 'Naar ons wordt niet geluisterd', klagen medewerkers en studenten van de TU/e regelmatig. Het College van Bestuur wil de interne communicatie op de universiteit verbeteren. De kersverse nota 'Naar een betere interne bestuurscommunicatie' moet alvast een discussie over het onderwerp op gang brengen. Wordt er naar u goed geluisterd? Nicole Botterhuis Vijfdejaars student Biomedische Technologie 'Interne communicatie' is nogal een breed begrip; dat speelt op alle niveaus. Op onze faculteit kan ik zó bij de opleidingsdirecteur binnenlopen, maar of dat elders ook zo is? Ik denk dat hoe je hierover denkt, mede afhangt van wat voor iemand je zelf bent. Je moet wel een beetje assertief zijn en zelf op zoek gaan naar plekken waar je je mening kwijt kunt. De mensen die klagen over gebrekkige communicatie zijn te afwachtend, denk ik, of misschien wel een beetje lui. Ik heb zelf in de faculteitsraad gezeten en daardoor weet ik de weg hier wel. Maar ook voor de mensen die dat niet weten, is er genoeg informatie en zijn er allerlei gidsen. Over alles is wel íets opgeschreven. Dr. Karen Ali Hoofd Studenten Service Centrum Ik vind dat er doorgaans goed naar mensen geluisterd wordt. Wel maakt de top van de organisatie soms keuzes waarbij onvoldoende is nagedacht over de gevolgen voor een bepaalde afdeling. Als er in de voorbereidingsfase meer mensen bij betrokken zouden worden, zou dat minder snel gebeuren. Die manier van besluitvorming wekt bij sommigen de indruk dat er niet goed gecommuniceerd wordt. Volgens mij willen die mensen echter gewoon meer inspraak; dat heeft niets met communicatie te maken. Op dit moment is dat een beetje de cultuur in deze organisatie: iedereen wil op allerlei momenten over van alles kunnen meebeslissen. De nota die nu op tafel ligt, vind ik vaag. Er wordt veel in aangekaart, maar hoe we die informatie moeten vertalen naar een complexe organisatie als de TU/e, staat er niet bij. Maar goed, dat kan nog altijd in een volgende nota; misschien was deze nota daar wel helemaal niet voor bedoeld. Deze nota kan in elk geval een discussie aanzwengelen en de aandacht voor de interne communicatie vergroten. Drs. Tanja van de Wiel Accountmanager Communicatie Service Centrum Wat ik raar vind, is dat niemand de nota kent, maar er blijkbaar wél een oordeel over heeft. Dat bleek onder meer in de vorige Cursor, waarin U-raadslid Herman Beijerinck in een artikel zijn scepsis over de nota liet blijken. Ik ken de nota wél en vindt dat ze een goede aanzet tot een discussie geeft. Ze biedt geen kant en klare oplossing, maar geeft wel de kern van het probleem aan. Wat die kern dan is? Poeh, daar zitten zoveel aspecten aan; ik vind het moeilijk om die nu even op te sommen. Lees de nota, zou ik zeggen!

Ach en Wee   Stofzuiger L'Orfeo We moeten langzaam in spelonken dalen van eeuwig duister, waar de schimmen wonen, doch weldra ook het goede en het schone, de schatkamer van oeroude verhalen tot leven komt in de verheven tonen van Monteverdi's luiten en cimbalen die de geschiedenis in klank vertalen van 't wrede oordeel dat zelfs godenzonen schier onontkoombaar treft. Blijft men bij zinnen dan is het mogelijk zich te verweren. Op ieder einde volgt een nieuw beginnen. Bedenk dat we de hel kunnen trotseren, en daarmee zelfs de hemel kunnen winnen. Geen inspanning zal men vergeefs proberen.   L'Orfeo We moeten langzaam in spelonken dalen van eeuwig duister, waar de schimmen wonen, doch weldra ook het goede en het schone, de schatkamer van oeroude verhalen tot leven komt in de verheven tonen van Monteverdi's luiten en cimbalen die de geschiedenis in klank vertalen van 't wrede oordeel dat zelfs godenzonen schier onontkoombaar treft. Donkere luchten zwanger van felle bliksems, hels gegrom. Men tracht dit bleke noodlot te ontvluchten maar -op de echo na- blijft alles stom. Het meeste heeft men van zichzelf te duchten. Men waant zich overwinnaar - en kijkt om.